“ว่าไงล่ะ อึ้งไปเลยสิท่า อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอน่ะเป็นยังไง” เปียมองโมรินตั้งแต่หัวจรดเท้า
“เป็นยังไงหมายความว่ายังไงคะ พี่เปียพูดออกมาตรง ๆ เลยค่ะ”
“ไม่เอาไม่พูดดีกว่า พูดแล้วกระดากปาก” เปียเดินสะบัดก้นจากไป โมรินมองตามไปอย่างหงุดหงิด แต่เธอก็ไม่อยากสนใจ ยายสอนเสมอว่าใครจะพูดอะไรก็ให้เขาพูดไป จะพูดว่าร้ายเรายังไงก็ปากของเขา สิ่งที่เราต้องทำก็คือไม่ต้องไปสนใจ เพราะไม่ว่าใครจะพูดไม่ดีกับเรายังไง หากเราไม่สนใจ คำพูดร้าย ๆ ก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้ และคำพูดพวกนั้นก็จะย้อนกลับไปหาคนพูดนั้นเอง
“เธอนี่มันเป็นที่รักจริงๆ เลยนะ ใครๆ ก็อยากอยู่ใกล้” ประโยคประชดประชันระคนแดกดันของคนที่ไม่อยากเจอทำให้โมรินต้องหันขวับไปมอง
“รู้แล้วว่าทำไมฉันถึงโดนรุมทึ้งขนาดนี้ คงเป็นเพราะเธอสินะ”
“ไม่เอาน่า อย่ามัวแต่โทษคนอื่นอยู่เลย ตัวเองเน่าหนอนขนาดไหนล่ะ ใคร ๆ ถึงได้รังเกียจ”
“ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันเป็นย
