“ใช่ครับ เหมือนพี่ไง ทำไม่ดีกับโมเอาไว้ ตอนนี้พี่ก็มานั่งเสียใจอยู่ทุกวัน ถ้าย้อนเวลากลับไปพี่จะมีสติให้มากกว่านี้” โมรินมองเขานิ่งแต่ไม่พูดอะไร เธอเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน
“คนดีของพ่อ ต่อจากนี้ไปพ่อสัญญาว่าจะดูแลหนูให้ดี จะไม่ให้ใครมาทำอะไรหนูได้อีก ฟื้นสิครับคนดี ฟื้นมาคุยกับพ่อ พ่อรอหนูอยู่นะ” พันไมล์บีบมือลูกน้อยเบา ๆ หยดน้ำตาลูกผู้ชายรินไหล มันหยดลงบนมือน้อยๆ หยดแล้วหยดเล่า โมรินเห็นเข้าก็ใจอ่อนยวบ สิ่งที่พันไมล์ทำในหลายๆ วันที่ผ่านมาก็พิสูจน์ความจริงใจของเขาได้ในระดับหนึ่ง
“แม่เองก็เหมือนกันคนดี หนูดีต้องฟื้นนะลูก แม่รอหนูดีอยู่ รอทำอาหารอร่อย ๆ ให้หนูกิน รอสอนการบ้านให้หนู รอทำขนมร่อย ๆ ที่ชอบให้หนูกิน ต่อจากนี้ไปแม่จะดูแลหนูให้ดีกว่าที่เป็นอยู่ แม่สัญญา”
เพราะหมอให้คำตอบไม่ได้ว่าลูกสาวตัวน้อยจะฟื้นตอนไหน เลยทำให้ทั้งสองใจคอไม่ค่อยดี โมรินพูดไปร้องไห้ไป แทบพูดไม่จบประโยคเพ
