“คุณแม่ขา เห็นมือของหนูดีไหมคะ” เด็กน้อยเอ่ยถามขณะแกว่งมือไปมาตรงหน้าของมารดา นั่นทำให้โมรินยิ้มแก้มปริ เมื่อได้ยินประโยคคำถามของเด็กน้อย
“ไม่เห็นอะไรเลยค่ะ”
“ถ้าไม่เห็นอะไรเลย ก็เดินตามหนูดีมาเลยนะคะ” โมรีจับมือของมารดาก่อนจะเดินไปตามชายหาดด้วยรอยยิ้ม
“คุณพ่อกับหนูดีมีอะไรเซอร์ไพร้ส์คุณแม่หรือคะ”
“บอกไม่ได้ค่า เป็นความลับ” ประโยคของลูกสาวตัวน้อยที่ไม่เคยมีความลับกับตน ทำให้โมรินหน้างอหน่อย ๆ แต่ก็ลุ้นไปด้วย
“ถึงแล้วค่ะคุณแม่”
“ถึงแล้วเหรอจ๊ะ เปิดตาได้เลยไหมจ๊ะคนดี”
“ได้เลยค่ะ คุณแม่เปิดเองนะคะ” เสียงเจื้อยแจ้วนั้นทำให้โมรินค่อย ๆ เปิดตาออกดู
“ว้าว!” โมรินถึงกับตาโตกับบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกรอบกาย ทุกอย่างดูน่ามองไปหมด ทั้งผ้าลูกไม้สีขาวที่ผูกเข้าด้วยกันเป็นซุ้มเล็ก ๆ ทั้งดอกไม้ที่ประดับตกแต่งอย่างสวยงาม ทั้งอาหารการกินที่กลิ่นหอมหวนยั่วน้ำย่อยในกระเพาะอาหารเหลือเกิน
"คุณแม่ชอบไ
