คีน นั่งนิ่งๆ เพียงลำพังในห้องอาหารตอนเช้า ตะวันยังไม่ลงมา แต่ที่เขานิ่งไป ไม่ใช่เพราะตะวัน แต่พ่อ พ่อออกจากบ้านไป จริงอยู่ว่าบ้านหลังนี้เป็นของเขา พ่อมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาแล้ว เรื่องนี้อีกเรื่องที่จนถึงตอนนี้คีนไม่เข้าใจ พ่อมักจะเป็นแบบนี้ เขาอยู่กับพ่อมาสามสิบปี แต่เหมือนว่าคีนไม่รู้จักพ่อของตัวเองเลย
จุ๊บ ตะวันเดินมาจากข้างหลัง เธอโอบกอดคีนและก้มลงหอมแก้มเขา คีนยิ้ม ยกมือมาจับแขนเธอที่คล้องอยู่ที่คอเขาไว้
“คิดอะไรอยู่เหรอคะ?” ตะวันอดไม่ได้ที่จะต้องถาม เพราะคีนดูเหม่อลอย
“กำลังคิดว่า ถ้าอีกห้านาทีเธอยังไม่ลงมา ฉันจะเปลี่ยนจากกินอาหารมากินเธอแทน”
“ตะวันกลับขึ้นไปข้างบน ตอนนี้ยังทันมั้ยคะ กินอย่างหลังแบบที่คุณคีนว่า ก็ดีนะคะ ตะวันว่าเป็นความคิดที่ดี ดีมากเลย”
“ยายเด็กหื่น นั่งลงและกินอาหารได้แล้ว” ตะวันยิ้มให้กับสรรพนามใหม่ที่แทนชื่อเธอ เด็กน้อย เด็กดี เด็กหื่น
“ขออนุญาตครับนาย!
