มนสิชาเริ่มจะปวดหัวขึ้นเรื่อยๆ เพราะตลอดหลายวันมานี้อลันยังคงตามตื๊อเธอไม่เลิก เขาเช่ารถและขับมาหาเธอที่บ้านและตามไปที่ทำงาน แม้ว่าเธอจะไม่คุยด้วยแต่เขาก็ทำให้เธออึดอัดและเริ่มรู้สึกว่าเขาคุกคามมากจนเกินไป หญิงสาวรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยแม้ว่าพ่อเลี้ยงจะตามรับส่งแต่พอตกกลางคืนหลังจากพ่อเลี้ยงส่งเธอเสร็จอลันก็มักจะมาจอดรถอยู่ที่หน้ารั้วซึ่งเรื่องนี้เธอยังไม่ได้บอกกับพ่อเลี้ยง
หญิงสาวเล่าเรื่องนี้ให้กับน้ำหวานหรือวาริสาเพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่เพิ่งย้ายกลับมาจากกรุงเทพฟังถึงเรื่องของอลัน วาริสาจึงชวนให้เธอไปพักที่บ้าน แต่ก็มีเหตุจำเป็นที่เธอไปไม่ได้เพราะตอนนี้เธอเป็นไข้หวัดจึงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะไปพักที่บ้านของเพื่อนซึ่งมีทั้งเด็กเล็กและคนผู้สูงอายุที่สุขภาพไม่ค่อยจะแข็งแรง
“จะเดินทางไปไหนเหรอน้ำปิง” พ่อเลี้ยงทิศเหนือถามเมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ในห้องรับแขก
“ไม่ไปแล้วค่ะ”
“ไม่ไปแล้ว หมา
