มนสิชายกเลิกการทำคุกกี้ไปส่งตามร้านกาแฟ เพราะไม่สะดวกที่จะต้องกลับไปทำที่บ้าน ช่วงเช้าที่ไม่มีสอนหญิงสาวจึงมีเวลาเรียนทำอาหารเหนือกับแม่เลี้ยงบุปผา
“พี่น้ำปิงเก่งจังค่ะ แม่เลี้ยงสอนมะลิตั้งหลายครั้งยังไม่เก่งเท่าพี่น้ำปิงเลย” มะลิที่ตอนนี้สนิทกับมนสิชามากขึ้นจึงยอมเรียกเธอว่าพี่เอ่ยชมหญิงสาวที่วันนี้เป็นคนตำน้ำพริกอ่องเอง หลังจากที่แม่เลี้ยงสอนทำไปเมื่อวันก่อน
“อย่าเพิ่งรีบชมสิมะลิ พี่ว่าลองชิมก่อนดีไหม”
“แค่ดูหน้าตาหนูว่าก็น่ากินแล้วนะคะ”
“แม่คะ หนูอยากให้แม่ลองชิม” แม่เบี้ยงบุปผาที่ยืนดูหญิงสาวทำทุกขั้นตอนจิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะตัดน้ำพริกอ่องขึ้นมาทาน
“อร่อยจ้ะ รสชาติไม่ต่างจากที่แม่ทำเลย”
“จริงเหรอคะ”
“ลองชิมฝีมือตัวเองดูสิ”
มนสิชาและมะลิมองหน้ากันก่อนจะตักน้ำพริกอ่องเข้าปาก
“อร่อยค่ะพี่น้ำปิง” มะลิชมจากใจจริง
“จริงด้วย ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะอร่อย” มนสิชาที่ชิมฝีมือตัวเองแล้วยิ้ม
