ความเมาพาไป 3
1727 คำ
ยามสายเกวลินพลิกกายไปมาก่อนจะวาดวงแขนไปกอดหมอนข้างอย่างเคยชิน เมื่อพบเพียงความว่างเปล่าจึงลืมตาขึ้นมอง หญิงสาวใช้เวลาเรียกสติเพียงชั่วครู่ก่อนจะนึกได้ว่าขณะนี้เธอไม่ได้อยู่ที่คอนโดของตัวเอง และก็ไม่ได้อยู่บังกะโลที่จองไว้ด้วย แต่เธออยู่ที่บ้านพักตากอากาศหรูหราของอาทิตย์ หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้องเมื่อไม่พบเขาอยู่ในห้องจึงลงจากเตียงและเดินออกไปข้างนอก หญิงสาวพบหญิงสูงวัยคนหนึ่งกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ เมื่อเห็นเธอก็รีบเดินเข้ามาหาทันที
“อ้าวคุณ ตื่นแล้วเหรอคะ” นางทักทายด้วยรอยยิ้มแล้วรีบแนะนำตัวเมื่อเห็นว่าเธอมีสีหน้าสงสัย
“ป้าชื่อนวลค่ะ เป็นแม่บ้านที่คอยดูแลบ้านหลังนี้ ส่วนข้างนอกนั่นสามีของป้าชื่อลุงเข้ม มีหน้าที่ดูแลสวนและต้นไม้ใบหญ้ารอบๆ บ้าน”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะป้านวล หนูชื่อเกล”
“คุณซันบอกป้าแล้วล่ะค่ะ ป้าดีใจจริงๆ ที่คุณซันมีแฟนกับเขาสักที” เกวลินได้แต่ยิ้มและไม่พูดอะไร
“คุณเกลจะรับอาหารเช้าเลยไหมคะ คุณซันสั่งป้าไว้ว่าถ้าคุณเกลตื่นก่อนที่คุณซันจะกลับมาก็ให้ทานก่อนได้เลย”
“แล้วคุณซันของป้าเขาไปไหนเหรอคะ”
“เห็นบอกป้าว่าจะออกไปซื้อเสื้อผ้าให้คุณเกลน่ะค่ะ เพราะชุดของคุณป้าเพิ่งซักตากให้เมื่อเช้า คุณซันเกรงว่าจะแห้งไม่ทันเลยออกไปซื้อให้ก่อน” ป้านวลตอบก่อนจะมองเธอที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีขาวยิ้มๆ
“ตายจริง ป้าคะ นั่นมันมีชุดชั้นในของเกลอยู่ด้วยนะคะ อย่าบอกนะคะว่าคุณป้าซักชุดชั้นในให้เกลด้วย” เกวลินถามด้วยสีหน้าตกใจส่วนป้านวลนั้นกลับมีสีหน้าแปลกใจ
“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“โถ่ ป้าคะ นั่นมันของส่วนตัวไม่สมควรที่จะให้ป้าซักนะคะ ยิ่งป้าอายุมากกว่าเกลยิ่งไม่สมควรที่ป้าจะมาซักของแบบนี้ให้เกล”
“โถ่ แม่คุณ ป้าแค่เอาใส่เครื่องเท่านั้นเอง ไม่ต้องคิดมากนะคะ” ยังไม่ทันที่เกวลินจะพูดอะไรมากกว่านั้นเสียงรถยนต์ก็แล่นมาจอดที่หน้าบ้าน
“คุณซันมาพอดี ถ้างั้นป้าตั้งโต๊ะเลยนะคะ” ป้านวลบอกก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว เกวลินมองอาทิตย์หอบหิ้วถุงของกินและถุงชอปปิงประทับตราห้างดังเดินเข้ามาภายในบ้าน ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อโปโลแขนสั้นสีขาวกับกางเกงยีนขายาว แม้จะเป็นชุดธรรมดาแต่มันกลับไม่สามารถลดความดูดีของเขาได้เลย
“คุณไปไหนมา” อาทิตย์ยิ้มแต่แทนที่จะตอบเขากลับเดินมาเท้าแขนลงบนโต๊ะกินข้าวข้างหนึ่ง อีกข้างวางบนพนักเก้าอี้ของหญิงสาว ทำให้ขณะนี้เหมือนเขากำลังโอบกอดเธออยู่กลายๆ
“ตกใจเหรอครับที่ตื่นมาไม่เห็นผม ขวัญเอ๊ยขวัญมานะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็กดจมูกโด่งลงกับแก้มนิ่มที่เจ้าของไม่ทันตั้งตัว
“นี่คุณ” เกวลินดุพลางมองไปทางห้องครัวเพราะเกรงว่าป้านวลจะออกมาเห็น เมื่อเห็นว่านางยังไม่ออกมาเธอจึงหันมามองคนฉวยโอกาสอีกครั้ง แต่ก็ต้องรีบหันไปมองทางอื่นเพราะไม่อาจสู้สายตากรุ้มกริ่มและใบหน้าหล่อเหล่าที่กำลังอมยิ้มนิดๆ นั่นได้ เกวลินยอมรับว่าเธอรู้สึกใจเต้นแรงเมื่อถูกจ้องด้วยสายตากรุ้มกริ่มเชิงหยอกล้อ ไหนจะกลิ่นน้ำหอมและกลิ่นน้ำยาโกนหนวดที่ทำเอาเธอใจหวิวๆ ใช่ว่าเธอจะไม่เคยใกล้ชิดเพศตรงข้ามเพราะเธอเองก็มีแฟน แต่แปลกที่แทนไทไม่เคยทำให้เธอรู้สึกวาบหวิวขัดเขินหรือใจเต้นแรงเท่าที่เธอรู้สึกกับอาทิตย์ หรือเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ความสาวของเธอไปและเป็นผู้ชายคนแรกที่สอนให้เธอรู้จักความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างชายหญิง จึงทำให้เธอขัดเขินและประหม่าเมื่ออยู่ใกล้เขา
“ผมออกไปซื้อเสื้อผ้าให้คุณมา เพราะชุดที่คุณใส่เมื่อคืนคงแห้งไม่ทัน แล้วก็แวะซื้ออาหารเช้าอย่างอื่นมาด้วย” ระหว่างนั้นป้านวลก็ยกชามข้าวต้มกุ้งกลิ่นหอมฉุยมาเสิร์ฟพอดี อาทิตย์จึงส่งถุงปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้และของทานเล่นอีกสองสามอย่างให้ป้านวลนำไปใส่จาน
“รู้เหรอว่าฉันใส่เสื้อผ้าไซซ์อะไร”
“จากที่สัมผัสและวัดขนาดเมื่อคืนนี้ ผมว่าผมกะไม่ผิดนะ” เป็นอีกครั้งที่เกวลินอยากตบปากตัวเองที่ช่างถามอะไรให้เข้าตัว ต่อไปนี้จะพูดอะไรเธอคงต้องคิดให้เยอะ เพราะคนเจ้าเล่ห์และร้ายกาจตรงหน้านี้มักชอบแกล้งให้เธอวางหน้าไม่ถูกอยู่เรื่อย อาทิตย์อมยิ้มกับอาการแก้มแดงระเรื่อด้วยความอายของคนตรงหน้าและเอ่ยถามถึงสิ่งที่ต้องการทันที
“คุณจะอยู่ที่นี่อีกกี่วัน”
“ฉันลาพักร้อนมาหนึ่งอาทิตย์ คุณถามทำไม”
“ผมก็จะได้ลางานอยู่กับคุณน่ะสิ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่คนเดียวได้”
“ได้ไงคุณ เมีย...” อาทิตย์ชะงักเมื่อได้รับสายตาเขียวปัดจากคนตรงหน้าจึงแสร้งกระแอมก่อนจะเปลี่ยนคำเรียกขานเสียใหม่
“แฟนอยู่ที่ไหนผมก็ต้องอยู่ด้วยสิ จะให้ผมทิ้งแฟนไว้ที่นี่คนเดียวได้ยังไง”
“คุณว่างขนาดนั้นเลยเหรอ งานการไม่ต้องทำหรือไง”
“ก็บอกอยู่นี่ไงครับว่าผมจะลางานมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ เราเพิ่งตกลงเป็นแฟนกันหมาดๆ จะให้ผมทิ้งแฟนอยู่เที่ยวคนเดียวได้ยังไง เป็นผู้หญิงคนเดียวมันอันตราย”
“คงไม่มีอะไรอันตรายเท่าคุณแล้วมั้ง” คำค่อนขอดนั้นทำให้อาทิตย์หัวเราะเสียงดังพลอยทำให้ป้านวลแม่บ้านเก่าแก่ยิ้มตามไปด้วย เห็นทีอีกไม่นานนางคงจะได้ชื่นชมคุณหนูตัวน้อยๆ แล้วกระมัง
“อาหารมาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับป้า” อาทิตย์กล่าวขอบคุณป้านวลที่ยกจานอาหารว่างและขนมทานเล่นมาเสิร์ฟก่อนจะลงมือทานอาหารเช้า
“เดี๋ยวทานเสร็จแล้วผมจะพาคุณไปเช็กเอาท์ออกจากที่พัก”
“ทำไมคะ”
“อ้าว คุณก็ต้องมาอยู่กับผมที่นี่ไงครับ อย่าลืมนะว่าเราเป็นอะไรกัน ผมไม่อยากให้คุณอยู่ที่นั่นคนเดียว ผมเป็นห่วง” คำว่า ‘ห่วง’ ของเขาหยุดคำพูดมากมายที่เตรียมจะปฏิเสธของเธอได้อย่างชะงัด และน่าแปลกที่มันก่อความรู้สึกอุ่นซ่านในใจให้เธออย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“ใจคอคุณจะทิ้งงานมาอยู่กับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักตั้งหนึ่งอาทิตย์จริงๆ เหรอ” เกวลินถามอย่างสงสัยเพราะดูจากสภาพแวดล้อมไม่ว่าจะเป็นบ้านพักตากอากาศสุดหรูแห่งนี้ รถยนต์ซุปเปอร์คาร์หรือเสื้อผ้าแบรนด์เนมราคาแพงที่เขาสวมอยู่ทำให้เธอทราบว่าเขาคงไม่ใช่แค่พนักงานบริษัททั่วไปอย่างแน่นอน เขาต้องเป็นระดับผู้บริหารหรือเจ้าของกิจการที่มีภาระหน้าที่รับผิดชอบมากมายแน่ๆ
“ทูนหัว ผมไม่อยากตอกย้ำแต่คงต้องเตือนคุณอีกทีว่าถึงเราจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ความสัมพันธ์ของเรามันไปไกลเกินกว่านั้นมากมายแล้ว อีกอย่างสมัยนี้มันคือโลกไร้พรมแดนจะอยู่ที่ไหนก็สามารถทำงานได้” สุดท้ายเกวลินก็ยอมให้เขาพามาเช็กเอาท์ออกจากบังกะโลที่จองไว้ ซึ่งเธอยังไม่ได้สัมผัสแม้แต่เตียงนอนของมันด้วยซ้ำ เมื่อเธอบ่นว่าเสียดายเงินที่จ่ายไปเขาก็บอกว่าจะจ่ายคืนให้เองจนเธอหมั่นไส้และห้ามปากไว้ไม่ทัน
“รวยนักหรือไงถึงเที่ยวจะมาจ่ายค่าที่พักให้คนนั้นคนนี้”
“ก็คงต้องตอบว่าใช่ ผมรวย ผมคนตรงไม่ชอบโกหก อีกอย่างผมไม่ได้จ่ายให้คนนั้นคนนี้ ผมจ่ายให้มะ... เอ่อ...แฟน” อาทิตย์ยั้งคำพูดไว้ทันก่อนจะเปลี่ยนจากคำว่าเมียเป็นแฟน
“จริงๆ มันไม่จำเป็นเลยนะคะ ที่ฉันจะต้องไปพักกับคุณ”
“จำเป็นและจำเป็นมากด้วย เอาเป็นว่าเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก ไปกันเถอะ” พูดจบเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางของเธอด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างจูงมือเธอเดินไปยังรถญี่ปุ่นคันเล็กของเธอเพื่อขับกลับไปยังบ้านพักของเขา
เมื่อมาถึงบ้านพักเกวลินก็พบอีกปัญหาเพราะเขานำกระเป๋าเดินทางของเธอมาไว้ในห้องนอนของตัวเองที่เธอและเขาใช้ร่วมกันเมื่อคืน เมื่อเธอโวยวายเขาก็ทำหน้ามึนพร้อมให้เหตุผลที่ทำเอาเธออยากจะข่วนหน้าหล่อๆ นั้นให้เสียโฉมเสียจริงๆ
“เมื่อคืนเราก็นอนห้องเดียวกัน ฟินจะตาย”
“นี่คุณ ถ้าคุณพูดแบบนี้อีกฉันจะกลับกรุงเทพ”
“โอเคๆ ผมยอมแพ้ คุณจะให้ผมทำยังไงก็เชิญบัญชามาได้เลยครับเจ้าหญิง”
“ฉันต้องการแยกห้องนอน เรื่องเมื่อคืนมันเกิดขึ้นเพราะความเมา ตอนนี้เราอยู่ระหว่างเรียนรู้กัน เราก็ไม่ควรรีบร้อนไม่ใช่เหรอ”
“โอเคครับคุณผู้หญิง ถ้างั้นเชิญทางนี้ครับ” อาทิตย์ลากกระเป๋าเดินทางของแฟนสาวหมาดๆ ไปยังห้องรับรองแขกที่บรรดาเพื่อนๆ เขามักมาใช้เสมอ
“ถ้างั้นคุณอยู่ห้องนี้ละกัน แต่ถ้าเปลี่นใจเมื่อไหร่ ห้องผมไม่ได้ล็อกนะ” อาทิตย์กระซิบพร้อมส่งรอยยิ้มกระชากใจทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยมีเกวลินส่งค้อนตามหลังอย่างหมั่นไส้ แต่กระนั้นหัวใจเธอก็เต้นแรงกับรอยยิ้มอันบาดหัวใจ อาทิตย์ยอมถอยไม่ใช่เพราะยอมแพ้ แต่เขามีวิธีที่จะทำให้หญิงสาวเป็นฝ่ายร้องขอและยอมมานอนร่วมห้องด้วยความเต็มใจต่างหาก
- ผู้เขียน
