“ถ้าไม่ช่วยก็ออกไปเถอะ เพราะฉันไม่ต้องการอย่างอื่น นอกจากเรื่องที่ฉันบอกเธอ” ปราณเอ่ยเสียงน้อยใจ นั่นทำให้หญิงสาวลังเลไม่กล้าเดินจากไป ความสงสารมันทำให้หญิงสาวไม่สามารถทิ้งเขาไว้ลำพังได้ ด้วยกลัวว่าเขาจะน้อยใจจนทำร้ายตัวเอง
“โอเค ถ้าคุณอยากได้มันมาก เมก็จะให้คุณ” เมษาลังเลอยู่พักใหญ่ หญิงสาวก็ตัดสินใจเอ่ยออกไปเสียงเบา ในเมื่อเธอรู้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้วว่างานที่เธอมาทำมันไม่ต่างจากนางบำเรอ สักวันเธอก็ต้องเสียตัวให้เขา จะผิดอะไรเล่า ถ้าหากว่ามันจะเป็นวันนี้
“แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจ เพราะฉันไม่ชอบฝืนใจใคร” ปราณกล่าวถามย้ำหญิงสาวอีกรอบ รอยยิ้มมุกปากของเขาแอบยกขึ้น เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะอ่อนต่อโลกขนาดนี้
“ค่ะ ถ้ามันทำให้คุณสบายใจขึ้นฉันยินดี” เมษารับปากเสียงสั่น เธอสงสารตนเองที่จะต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แต่เธอก็เคยชินกับการเสียสละความสุขส่วนตนเพื่อคนอื่น เธอจึงแสดงออกมาเช่นนี้
“งั้นก็พาฉ
