“คุณแม่ติดต่อเมษาได้มั้ยครับ ทำไมเธอยังไม่กลับมา” ปราณเดินเข้ามาถามหลังจากที่คุณปราณีให้เมษากลับไปที่บ้านของเธอ โดยที่เขายังไม่รู้ว่าทั้งคู่นั้นรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องดวงตาของเขาแล้ว
“เธอไม่กลับมาแล้ว เธอลาออกแล้ว” คุณปราณีกล่าวเสียงเย็น
“ทำไมล่ะครับ แล้วคราวนี้ใครจะมาดูแลผม” ปราณโวยวายขึ้นทันที
“จะต้องมีใครมาดูแลล่ะ ในเมื่อแกไม่ได้ตาบอด” คำตอบของมารดาทำให้ปราณมองหน้ามารดาด้วยความตกใจ
“คุณแม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง” ปราณเอ่ยถามเสียงแห้งผาก
“ถ้าฉันไม่บังเอิญรู้แกก็คงไม่บอกฉันใช่มั้ย” คุณปราณีเสียงเข้มและจ้องมองบุตรชายด้วยความผิดหวัง
“ผมก็ว่าจะบอกคุณแม่ตั้งนานแล้วแหล่ะครับ แต่ผมไม่กล้า” ชายหนุ่มเอ่ยตามความจริง
“ฉันผิดหวังในตัวแกมากนะปราณ แค่ไม่อยากแต่งงานแกต้องทำให้ฉันเป็นห่วงขนาดนี้เหรอ แกรู้มั้ยว่คนเป็นแม่เจ็บปวดแค่ไหนที่ลูกต้องกลายเป็นคนตาบอด” คุณปราณีน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงความทุกข์ใจ
