“งั้นก็กลับไปทำงาน แกหนีมันมานานแล้ว ส่วนเรื่องหนูเมษา ถ้าแกไม่ได้คิดอะไรกับเขาก็ปล่อยเขาไป อย่ามารั้งเขาไว้เพียงเพราะความต้องการทางร่างกาย” คุณปราณีกล่าวจริงจัง
“ครับ” ปราณกล่าวเสียงเศร้า เขาจะกล้าบอกมารดาได้อย่างไร ว่าตลอดสามวันที่ผ่านมาเขาคิดถึงเมษามาก เขาไม่กล้ายอมรับว่าเธอเข้าไปนั่งอยู่ในหัวใจของเขาแล้ว เขาเชื่อว่าเวลาจะทำให้เขาลืมเมษาได้ เขาจึงเลือกที่จะไม่ไปตามเธอกลับมา เพราะถ้าให้ไปตามเธอกลับมา เขาก็ไม่รู้ว่าจะให้เธออยู่ในสถานะไหน
หลังจากที่ทั้งสองแม่ลูกได้เคลียร์ใจกันเรียบร้อยแล้ว ปราณก็กลับไปทำงานเช่นเดิม ทุกวันที่ผ่านไปทำให้เขารู้สึกเหงาเป็นอย่างมาก ทุกที่ในบ้านหลังนี้ยังคงมีแต่เงาของเธอ ระหว่างที่เขาแกล้งตาบอดนั้น เขาต้องใช้เวลาอยู่กับเธอเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง มาตอนนี้เขารู้สึกคิดถึงเธอเหลือเกิน เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเรียกว่าความรักหรือเปล่า เมื่อไม่มั่นใจ เขาจึงไม่กล้
