หนึ่งเดือนต่อมา...
เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เมื่อในเช้าวันหนึ่ง เมษาเข้าไปปลุกบิดาเพื่อให้ท่านรับประทานอาหาร ท่านกลับไม่มีลมหายใจอยู่แล้ว ตอนนี้ท่านได้จากไปอย่างสงบ จากเธอและมารดาไปตลอดกาล เมษาร้องไห้อย่างหนัก ความทุกข์ถาโถมเข้ามาใส่ชีวิตหญิงสาว แต่ยังเป็นโชคดีที่เธอมีมารดาที่คอยอยู่ข้างๆ จนผ่านวันที่ร้ายๆ ไปได้
ทางด้านปราณนั้นยังใช้ชีวิตเหมือนคนไร้หัวใจ เวลาหลายเดือนที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้ความทรงจำที่มีเขาต่อเธอมันน้อยลงไปสักนิด มีแต่จะชัดเจนยิ่งขึ้น ความคิดถึง ความโหยหามันมีอยู่ตลอด แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงไม่กล้ายอมรับกับตัวเองว่าเจ้าของหัวใจของเขาคือเมษา และไปตามเธอกลับมาเสียที
“คุณแม่ครับ ผมขอเบอร์ติดต่อเมษาได้มั้ยครับ” ปราณโทรหามารดา หลังจากที่เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะไปตามเธอกลับมา
“คิดได้แล้วเหรอว่ารู้สึกยังไงกับหนูเมษา” ผู้เป็นมารดายอกย้อนด้วยความหมั่นไส้ คุณปราณีพยายามไม่อยากเข้
