“ก็แม่อยากให้หลานของแม่มีพ่อ แล้วแม่ผิดอะไรล่ะ” นางสอนกล่าวสั้นๆ แต่มันทำให้เมษาเจ็บลึกเข้าไปในใจ
“ช่างเถอะ ในเมื่อแม่เข้าข้างเขา งั้นเมก็ไม่อยู่ให้แม่รำคาญลูกตาแล้ว” เมษารีบสวนกลับเพราะว่ากลัวจะใจอ่อน ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณที่ทั้งสองคนนั่งสนทนากันอยู่
“คุณอย่าถอดใจนะ นังเมมันก็ขี้น้อยใจแบบนี้แหล่ะ แล้วตอนนี้มันท้องอยู่ด้วย ยังไงก็อดทนกับมันหน่อยนะ” นางสอนหันมากล่าวกับปราณท่าทางจริงจัง
“ผมไม่มีวันถอดใจหรอกครับ เขามีสิทธิ์ที่จะโกรธ ผมละเลยเขามานานแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาที่ผมต้องชดเชยให้เขาแล้ว” ปราณกล่าวด้วยใบหน้าเศร้า เขาไม่รู้ว่านานเท่าใดเมษาจึงจะอภัยให้เขา แต่ไม่ว่านานแค่ไหนเขาก็จะรอการอภัยจากเธอ
“ฝากดูแลลูกสาวฉันด้วยนะ” นางสอนฝากฝังกับชายหนุ่มด้วยความจริงจัง อีกฝ่ายจึงพยักหน้ารับทันที ต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เขาจะขอดูแลและปกป้องเมษาด้วยชีวิตของเขา
หลังจากวันนั้นปราณยังคงตาม
