“ขอโทษที่รู้ตัวช้า เธอจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ ขอเพียงแค่เธอให้อภัยฉันและยอมกลับไปเป็นครอบครัวของฉัน แค่นั้นที่ฉันต้องการ” ปราณรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอกล่าว เขาเสียเวลาไปกับการคิดทบทวนเรื่องเธอ ทำให้เวลาผ่านไปตั้งนาน มาตอนนี้มันก็สมควรแล้วที่เธอจะรู้สึกโกรธเขา
“ฉันไม่มีโอกาสให้คุณหรอกค่ะ เพราะไม่มีคุณฉันก็ไม่เห็นตาย” เมษาแกะมือของเขาที่รั้งร่างของเธอไว้ ก่อนที่จะเดินหนีไปดื้อๆ ในขณะที่ปราณก็ไม่กล้าที่จะกระชากร่างของหญิงสาวไว้ ด้วยเพราะว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่
“ต่อให้วันนี้เธอยังไม่ให้โอกาสฉัน พรุ่งนี้ฉันก็จะมาใหม่อยู่ดี” ปราณกล่าวเสียงเบา ไม่ได้ท้าทายหญิงสาวแต่อย่างใด แค่จะบอกเธอว่าเขาจะไม่มีวันถอย ตราบใดที่เธอยังไม่ให้อภัยเขา
เมษาได้ยินเช่นนั้นเธอก็แอบดีใจ แต่เธอยังไม่วางใจในตัวเขา ด้วยเพราะว่าเธอและเขาไม่ได้เริ่มต้นจากคนรัก เขาคงตามง้อเธอได้ไม่นาน สักพักเขาก็คงจะ
