“ใช่ค่ะ เพื่อนเยอะแยะเลย คราวนี้ต้นเตยต้องสนุกจนลืมพ่อกับแม่แน่ๆ” ปราณตอบกลับบุตรสาวด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ลืมหรอกค่ะ ต้นเตยจะคิดถึงคุณพ่อคุณแม่” ด้วยความมีไหวพริบทำให้เด็กน้อยตอบกลับบิดาทันควัน
“จะให้พ่อกับแม่หลงหนูไปถึงไหนคะลูกสาว” เมษากล่าวกับบุตรสาวพร้อมกับยื่นมือไปจับแก้มยุ้ยของบุตรสาว
“อะไรคือหลงเหรอคะ” เด็กน้อยได้ยินคำพูดของมารดา เธอก็ถามกลับด้วยความสงสัย
“มันก็คือความรู้สึกดีๆ ที่คล้ายๆ กับความรักที่พ่อกับแม่มอบให้หนูไงคะ แต่ยังไม่ต้องรู้ความหมายที่ลึกซึ้งไปกว่านี้ ไว้โตแล้วเดี๋ยวพ่อค่อยอธิบายให้หนูฟังอีกที” ปราณกล่าวกับบุตรสาวอย่างใจเย็น ตอนนี้บุตรสาวยังเด็กอยู่ ไว้รอโตกว่านี้หน่อย เขาค่อยอธิบายความหมายของมันให้เด็กน้อยฟัง
“คนเก่งของแม่นี่ช่างสงสัยเหมือนกันนะเนี่ย” ใบหน้าของผู้เป็นมารดายังคงเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“จะถึงโรงเรียนแล้วใช่มั้ยคะ” เด็กน้อยเปลี่ยนเรื่องทันทีตามประสาเด็ก
“อี
