“ได้สิ คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดเลย” ปราณเปิดทางให้เต็มที่
“รินทร์ขอถอนหมั้นค่ะ” พรวรินทร์ไม่อยากจะพูดอะไรให้มันยืดยาวอีกแล้ว เธอจึงติดสินใจเอ่ยออกไปตรงๆ
“เอาที่คุณพอใจเถอะ แล้วรบกวนคุณบอกแม่ผมด้วยนะครับ เดี๋ยวท่านจะคิดว่าผมเป็นฝ่ายถอนหมั้นคุณ” แววตาของชายหนุ่มยังล่องลอยไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
“ได้ค่ะ ขอให้โชคดีแล้วกันนะคะ รินทร์ลาล่ะค่ะ” เป็นการบอกลาที่ไร้ความรู้สึกที่สุดสำหรับพรวรินทร์ เมื่อความเหมาะสมไม่มีเหลืออยู่แล้ว เธอก็ไม่ควรเสียเวลากับเขาอีกต่อไป
“เชิญครับ” เสียงของชายหนุ่มก็ราบเรียบไร้ความรู้สึกเช่นกัน ตอนนี้เขาเหมือนยกภูเขาออกจากอกก็ไม่ปาน เขารอคอยคำนี้จากปากพรวรินทร์มาตลอด และในที่สุดเขาก็ได้ยินคำนั้น นี่ถ้าเธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตาบอดจริง เธอคงโกรธเขามากอย่างแน่นอน มันดีแล้วแหล่ะที่เขาคิดแผนการนี้ขึ้นมา อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาถอนหมั้นกับพรวรินทร์ได้อย่างง่ายดาย คราวนี้มารดาของเขาน่า
