“พริ้งรอกูด้วย” ฉันเดินฝ่าฝูงผู้คนออกมาจากผับโดยไม่ฟังเสียงเรียกของเพื่อน ที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังเลยสักนิด กระทั่งถึงหน้าผับเดซี่ก็คว้าแขนไว้
“เดินเร็วฉิบหาย”
“กลับเถอะกูไม่อยากอยู่ต่อแล้ว”
“ไปดิ”
“พริ้ง!” ขณะที่กำลังจะเดินไปขึ้นแท็กซี่ที่จอดรออยู่หน้าผับ ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลังจึงหันไปมอง
“นนท์”
“จะกลับกันแล้วเหรอ?”
“ใช่” ถึงจะรู้จักเพียงแค่ผิวเผินแต่เขาก็ไม่ได้ดูเป็นผู้ชายอันตรายขนาดนั้น
“กลับยังไงกันเหรอ?”
“แท็กซี่น่ะ หรือนายสะดวกไปส่งเราสองคนที่คอนโดไหมล่ะ” ฉันรีบหันไปมองเพื่อนทันที ถึงเขาจะดูไม่ได้มีท่าทีอันตรายแต่มันก็ไม่ควรให้ผู้ชายที่พึ่งรู้จักไม่ถึงชั่วโมงไปส่งไหม
“ก็ได้นะเราไม่ได้รีบ” ถึงเขาจะเต็มใจแต่ยังไงฉันก็ไม่เห็นด้วยอยู่ดี กำลังจะเอ่ยทักท้วงไป ทว่าเดซี่มันก็หยิกฉันก่อนแล้วพยักพเยิดให้มองตามสายตามันไป ก่อนจะเห็นเฮียเกมส์เดินออกมากลับผู
