My friend. 31 NC20++
เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆ กับหัวใจของฉันที่มันกระตุกวูบ ...มันคงจบแล้วจริงๆ สินะ
แล้วฉันก็ปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเย็นชากับฉันได้ขนาดนี้ สิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บที่สุดในตอนนี้ก็คือสายตานิ่งๆ ของมันที่ใช้มองฉัน มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอฟ้าใส แกทำตัวแกเองทั้งนั้นเหรอ ก็สมควรแล้วที่ต้องเจอแบบนี้
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่ฉันก็ยังนั่งอยู่หน้าห้องเจ้าขุนเหมือนเดิม ไม่ได้ขยับตัวไปไหน ฉันร้องไห้จนมันไม่มีน้ำตาที่จะไหลออกมาและหยุดร้องไปเอง
ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆ มันแบบนี้
ก็ขอให้ฉันได้อยู่ตรงนี้นานๆ หน่อย นานจนกว่าฉันคนนี้จะทนไม่ไหว และอีกอย่างสถานะฉันตอนนี้ได้อยู่ใกล้มันแค่หน้าประตูก็ดีแล้วล่ะ เพราะตอนนี้แค่มันไม่ให้คนมาลากฉันออกไปก็ดีแค่ไหนแล้ว...
ขอฉันอยู่ตรงนี้ต่ออีกหน่อยเถอะนะ
