My friend. 36
"จริงๆ เมื่อกี้ฉันน่าจะฟาดหัวเขาไปเลยนะ ไม่น่าไปรู้สึกสงสารคนแบบนั้นเลย ให้ตายสิ พูดมาแล้วก็โคตรเสียดายเลยว่ะ"
ผมนั่งฟังคนที่นั่งข้างๆ ผมบ่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกไม่พอใจ พลางขับรถกลับไปส่งมันที่ร้านด้วย
ตอนนี้ผมบอกเลยว่าผมโกรธ โมโหฟ้าใสมากๆ ที่มันกล้าบุกไปหาไอ้เรย์คนเดียวแบบนั้น มันไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองเป็นผู้หญิง แต่ดันไปมีเรื่องกับผู้ชายแบบนั้น แล้วถ้าเกิดว่าเมื่อกี้ผมตามไปไม่ทันจะทำยังไง
ไม่อยากคิดสภาพเลยจริงๆ
"หึ! แต่มันก็กล้ามากนะ ที่กล้ามาทำแบบนั้นกับฉัน คงจะรู้ฤทธิ์ฟ้าใสน้อยไปสินะ" แต่ดูเหมือนฟ้าใสมันจะยังไม่รู้ตัวว่าผมโกรธมันเลยสักนิด ถึงได้พล่ามออกมาให้ผมฟังแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย "นี่ๆ เจ้าขุน แกว่าฉันกลับไปฟาดมันอีกสักทีดีไหม คือแบบมันยังไม่สะใจฉันเลย...! "
"เงียบ! " ผมพูดขึ้นเมื่อทนไม่ไหว บอกเลยว่าตอนนี้ผมทั้งโกรธแล้วก็โมโห ลำพังที่ฟังมันพูดมาทั้งหมดผมก็ข่มอา
