“ฉันชอบกินพาย แล้วตอนนี้ ฉันกำลังหิวพาย อยากจะกินพาย” เขาอยากกินพาย แค่เห็นหน้าพาย น้ำในกายก็อยากจะไหล เขาหมายถึงน้ำลาย
พรพระพายฟังแล้วคิดตาม พรางเหลือบตามองบน รู้สึกขนลุกขนพอง แต่พอเห็นสายตาคุกรุ่นโชนด้วยความเร่าร้อนก็รู้สึกว่าพลาดที่ตามเขามา
“อย่ามามองฉันด้วยสายตาหื่นๆ แบบนี้ได้ไหม”
แบรดลีย์มองคนหน้าแดงก่ำ ดวงตาของเขาวาวแสงเข้มขึ้น “กลัวเหรอจ้ะ”
“ไม่กลัว แต่ฉันขอเตือนไว้ก่อน ถ้าพายที่คุณอยากกินมันหมายถึงคนชื่อพาย อย่าหวังว่าจะได้กินซ้ำอีก” พรพระพายข่มความหวั่นไหว บอกไปด้วยน้ำเสียงที่ปั้นให้เคร่งขรึม
เขามีอาวุธร้ายอยู่ในมือมั่นใจหากมีเวลา มีโอกาสจะปราบเมียลงได้ “ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันรู้ว่าที่เธอกลัวฉัน เพราะคิดว่าฉันเป็นพวกโรคจิต เสพติดเรื่องเซ็กซ์มากไป จะได้บอกอะไรให้ ฉันคงไม่หักโหมทำอะไรเจ็ดแปดครั้งในคืนเดียวแบบนั้นอีกแล้ว คืนนั้นของเรามันหนักไปหน่อย เพราะไมเคิลมันหยิบยาผิดให้ฉัน
