ทว่า ความคิดยังไปได้ไม่ไกล ขณะที่เปิดก๊อกน้ำล้างมือ จะหยิบจับอะไรสำหรับเด็กเล็ก มือต้องสะอาดเสมอ เหมือนโลกจะพลันหยุดหมุน ใครบางคนเดินมาซ้อนหลังร่างบอบบางเอาไว้ แล้วกอดหมับเข้าที่เอว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร เสียงถอนหายใจยาวพรืดหลุดออกมา
“ปล่อยนะคะคุณแบรดลีย์ ถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
เขาจับเธอหมุนมาเผชิญหน้า
“บอกให้ปล่อยไงคะ แนะยังมาจับอีก”
“ปล่อยก็ได้ ไม่จับ”
เขาปล่อยมือจากเธอ ยกมือขึ้นสองข้าง ที่ควรถอยห่าง แบรดลีย์ก้าวไปประชิดลำตัว “แต่ฉันจะจูบเธอแทน” ไม่มีส่วนใดที่เขาจับเอาไว้ ยกเว้นก้มใบหน้าหล่อลงไปกดจูบแนบชิดปิดริมฝีปาก พรพระพายสัมผัสได้ถึงแรงบดขยี้ของกลีบปากร้อนๆ
เป็นเธอเองละมั้งที่ตอนนี้ไม่รู้จะเอามือไปวางตรงไหน ใจอยากผลัก แต่ถูกเขาดึงสองแขนของเธอไปคล้องคอเขาเอาไว้ ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อร้อนผ่าวอยู่เหนือการควบคุม
“อื้อ”
ดวงตาสีนิลสาดประกายเด็ดขาด สะบัดใบหน้าขัดขื
