เสียงหัวเราะลอดไรฟันออกมา “งั้นก็ดีแล้ว มึงวางใจได้เลย ลิลลี่อยู่กับกู เธอจะปลอดภัย เรื่องอะไรที่เกิดขึ้นต่อไป กูจะรับผิดชอบเอง จะโทร.มาบอกแค่นี้”
เมื่อเพื่อนรักทำทีจะวางสาย ริมฝีปากหยักรีบชิงถามสิ่งที่คาใจ
“มึงไปได้กับลิลลี่ตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกูไม่เคยรู้”
เขาจำได้ว่าตั้งแต่ลิลลี่มาทำงานด้วย วันๆ ก็เอาแต่หมกตัวขลุกอยู่กับสองพี่น้อง ขนาดไมเคิลอยู่ใกล้ คอยป้วนเปี้ยนจะจีบลิลลี่ ยังไม่เห็นมีอะไรคืบหน้า ไอ้ดีแลนมันมาได้กับเด็กใต้ปกครองของเขาตอนไหน ทำไมเขาไม่เคยรู้มาก่อน
“ตอนไหน มันก็เรื่องของกู ตอนกูถามว่าใครเป็นแม่ของลูกมึง ไปทำเด็กกันตอนไหน มึงยังไม่บอก จนตอนนี้กูยังไม่รู้เลย เพราะฉะนั้น มึงเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน เดี๋ยวพร้อมแล้ว กูจะบอกเอง”
แบรดลีย์หน้าชา คำพูดแบบนี้มันคุ้นๆ เหมือนเขาเคยบอกพวกมัน ตอนที่เสือกอยากรู้ประวัติแม่ของลูกเขา
เขาไม่เข้าใจเลย นี่มันเกิดอะไร ดีแลนเพื่อนร
