แบรดลีย์สะกดความต้องการดิบเถื่อนไว้ แล้วอุ้มพาเมียรักเดินกลับไปที่ชายหาด ตรงดิ่งไปที่ห้องพักของเขาที่เปิดไว้แบบส่วนตัว ดวงตาสองคู่สบประสานกันตลอด แบรดลีย์ก้มถามคนในอ้อมกอดเสียงพร่า
“รู้ไหม ทำไมฉันชอบกินพาย”
พรพระพายหน้าแดงระเรื่อ หญิงสาวหรี่ตามองเขาก่อนจะแสยะยิ้ม “ก็เพราะว่าพายอร่อย แต่อย่าคิดว่าจะกินได้บ่อย บางครั้งพายอาจจะคายพิษ ให้คนกินท้องเสียได้”
พรพระพายกำลังจะแผลงฤทธิ์คว้าทรายปาใส่หน้าเขาอีก แต่หญิงสาวช้าเกินไปจึงถูกเขารวบตัวแล้วอุ้มจนตัวลอย
“ปล่อยนะ เมาหรือไงเนี่ย ปล่อยพายค่ะ”
เขาบอกแล้วอุ้มเธอให้ต่ำลงไปอีกนิด จนบั้นท้ายงอนงามของเธอเสียดสีกับบางอย่างที่แข็งร้อนดุนดันออกมา
“รู้ไหมพาย กินเหล้าแล้วมันขม กินขนมดีกว่า”
พรพระพายรู้ดีว่าขนมหวานที่เขาพูดถึง คือพายที่เขากำลังอุ้มอยู่คนนี้ และท่าทางคนพูดเหมือนจะหิวโซ
“หิวขนาดนี้ จะฟาดพายให้เต็มท้อง”
ทันทีที่พรพระพายเหยียบลงบนผืนทราย
