แบรดลีย์หรี่ตามองเธอ “ก็พ่อตาบอกว่าเธอทำงานหนัก คิดแผนการตลาดให้ดีเชฟกลับมาเป็นที่หนึ่งจนเครียด ฉันก็เลยอยากพาเธอมาพักผ่อนไง”
“โดยเอาลูกไปทิ้งให้พ่อฉันเลี้ยงนี่นะ คุณเป็นพ่อแบบไหน คุณทำให้ฉันเครียดหนักกว่าเดิม”
จอมวายร้ายลอบจัดไม่เคยทิ้งลูกถ้าไม่มั่นใจในความปลอดภัยพอ “ใครว่าฉันทิ้งลูกชายให้อยู่กับพ่อตาลำพังล่ะ ฉันจ้างพยาบาลมืออาชีพมาช่วยพ่อเธอเลี้ยงหลาน ระหว่างที่เราสองคนมาช่วยกันปั้นน้องๆ ให้จอร์แดนกับจัสตินอยู่ที่นี่”
ความเขินเดินมาชนโครมเบ้อเร่อ แต่ยังไงเธอก็ยังมีสติ “ฉันจะกลับ” พรพระพายบอกเสียงแข็ง
“เธอก็เห็นว่ามันไม่มีเรือ เรือกลับไปแล้ว อีกสามวันถึงจะกลับมา”
“สามวัน!”
“งั้นรีบโทรตามให้เรื่อมารับ ลำอื่นก็ได้”
“ฉันลืมโทรศัพท์ไว้ในเรือ”
พรพระพายจำได้โทรศัพท์เธอมี “ฉันมีโทรศัพท์” โชคดีที่มีสัญญาณอ่อนๆ ด้วย ถึงจะไม่แรงแต่ติดต่อสื่อสารพอได้
แบรดลีย์ยึดเอาไปถือไว้ กดปิดเครื่อง แล้ว
