“ดื้อ”
“ถ้าอย่างนั้น ไหนบอกข้อดีของคุณมาสักสามข้อสิคะ”
“ข้อแรกฉันรักเธอจริงๆ”
“แล้วข้อสองละค่ะ” ข้อแรกเธอไม่มั่นใจ ข้อต่อไปเลยละกัน
“เคยช่วยชีวิตเธอไง พอจะรักฉันได้หรือยัง”
“อะไรกันคะ” พรพระพายนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้นที่เธอขับรถชน “ช่วยหรือ ฉวยโอกาส”
แบรดลีย์รู้พรพระพายนึกถึงเหตุการณ์คนละเหตุการณ์กับเขา “ก็คืนนั้นโอกาสมาถึงมือ ฉันจำเป็นต้องรีบคว้า”
พรพระพายพอเข้าใจเหตุการณ์ถูกวางยา และทำให้รถเฉี่ยวชน
“ข้อหนึ่งกับข้อสองไม่น่าเชื่อถือ และไม่เห็นจะเป็นความดีตรงไหน แล้วข้อสามล่ะ”
“ย้อนกลับไปทวนที่ข้อหนึ่ง คือฉันรักเธอจริงๆ”
พรพระพายลอบถอนหายใจ “เจ้าเล่ห์ชะมัด จัสตินคงได้พ่อมาเยอะ”
“แต่ฉันมีอีกเรื่องนะ ที่ยังไม่ได้เล่า เชื่อว่าถ้าเล่าออกมาเธอจะต้องรักฉัน”
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง“งั้นเล่ามาสิ แต่ฉันไม่เชื่อหรอก เรื่องอะไร ที่จะทำให้ฉันรักคุณง่ายดายขนาดนั้น”
“วันนี้ยังไม่อยากเล่า รออยากเล
