รันดานั่งหน้าชาอยู่ที่ร้านกาแฟหรูซึ่งห่างจากบริษัทมาราวสองสามร้อยเมตร ปกติแล้วเธอไม่เคยเข้าไปในร้านหรูหราประเภทนี้มาก่อน แต่ครั้งนี้ไม่รู้จะไปนั่งพักกายพักใจอยู่ที่ไหน จึงจำต้องนั่งอยู่ตรงนี้
สั่งกาแฟลาเต้มาหนึ่งแก้ว ทว่าแทบจะไม่ได้แตะมัน เธอพยายามปาดน้ำตาที่มันหลั่งไหลออกมาให้หมดสิ้นแต่ก็ทำไม่ได้
ทำไมแกอ่อนแออย่างนี้วะ รันดา !
นั่งอยู่นานแค่ไหนก็ไม่รู้ รู้แต่พยายามกดโทรศัพท์หาคุณลุงอลังการให้เคลียร์เรื่องทั้งหมดให้กระจ่าง ถ้าหากเธอได้เริ่มงานแล้วทำอะไรผิด เธอจะไม่ว่า แต่นี่ยังไม่ได้ทักทายพูดจาอะไรกันทั้งนั้น เขาก็ไล่ตะเพิดเธอออกมาแล้ว ทว่าลุงอลังการไม่รับสาย จะกลับบ้านก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามแม่อย่างไร
พลันมือถือก็สั่น เนื่องจากเธอปิดระบบเสียงไว้ รันดาหยิบมันขึ้นมาดูพบว่าเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของแม่ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ สงบสติอารมณ์ไม่ให้เสียงสั่น กด
