สามชั่วโมงถัดมา พิชิตคนรถก็พาเจ้านายและเลขา คนใหม่มาถึงที่หมายอันเป็นริมฝั่งทะเลอันเงียบเชียบเพื่อข้ามไปสู่เกาะเล็ก ๆ ปลายทาง
“ ใช่ที่นี่แน่เหรอพี่พิชิต ทำไมมันเงียบกริบชอบกล ” ธิเบตเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อพิจารณาไปรอบ ๆ แล้วพบว่ามันเงียบสงัดเกินกว่าที่จะเป็นแหล่งท่องเที่ยว อย่างที่พ่อของเขานำเสนอ
“ ใช่แน่นอนครับ ผมเคยผ่านมากับคุณท่านหนนึงที่ตรงนี้จะเป็นทางลัดไปสู่เกาะ มันจะมีท่าเรือใหญ่แต่ใช้เวลานานมากกว่า ” ธิเบตพยักหน้าหงึกหงัก ส่วนรันดานั้นกำลังยืนจ้องมองท้องทะเลด้วยรอยยิ้มเบิกบานจนผู้เป็นนายต้องเอ่ยปากถาม
“ ยิ้มอะไรนักหนา ”
“ นี่คือการมาทะเลครั้งที่สองในชีวิตของรันค่ะ ครั้งแรกมาทัศนศึกษากับที่โรงเรียนตั้งแต่สมัยมัธยม สดชื่นมากเลยนะคะบอส สวยด้วย ”
ธิเบตหันไปมองท้องทะเลเบื้องหน้า มันก็แค่ชายฝั่งปกติที่ไม่ได้มีความสวยงามแต่อย่างใด น
