สามวันหลังจากนั้น
ร่างสูงใหญ่เดินไปมาราวหนูติดจั่น หงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในห้องเพียงลำพัง
“ ยัยเด็กบ้าเอ๊ย ! ” เขาสบถออกมาหลายครั้งหลายคราด้วยอารมณ์ตึงเครียด
ผู้หญิงคนนั้นหายไปไหน นี่ก็สามวันแล้วที่กลับมาจากทะเล แล้วเธอก็ไม่มาทำงานเลย
“ ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี ”
ธิเบตโวยวายอยู่คนเดียว พลางหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเขารักเขาพิศวาสอะไรกับยัยเลขาพิเศษน่ารำคาญนั่นหรอก แต่ส่วนหนึ่งเขาก็รู้สึกผิดที่ลวนลามเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ได้แล้วจะทิ้ง วินวินอะไรทำนองนั้นหรอกนะ ถึงเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบแต่ก็ต้องทำอะไรเพื่อรับผิดชอบบ้าง ถ้าเธอต้องการเงิน เท่าไหร่เขาก็จะให้ จะได้หมดความรู้สึกค้างคาใจแบบนี้เสียที แต่นี่เธอเล่นเงียบหายไปเลย หมายเลขโทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้
เขานั่งอยู่ที่โต๊ะ พลางคิดใคร่ครวญอะไรต่อมิอะไรอยู่เงีย
