“เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือจริงๆ แล้ววันนี้ที่คณะของหนูมีจัดอบรมพอดี เพื่อนๆ ก็ให้เงินหนูมาจัดการซื้อขนมเป็นอาหารว่างอยู่แล้ว” คนที่ได้รับการไว้วางใจให้ถือเงินค่าใช้จ่ายกล่าว “เนี่ยพูดถึงหนูลืมพอดีเลย มานึกได้ตอนเห็นคุณยาย งั้นหนูขอเหมาหมดนี่ไปเป็นอาหารว่างที่คณะนะคะ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะคะ อันนี้เป็นเงินของสาขาวิชาค่ะ” วรินทร์รัมภาเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้คุณยาย ยิ่งเธอเห็นว่าคุณยายขี้เกรงใจเท่าไร เธอก็อยากจะช่วยมากเท่านั้น
“แล้วเพื่อนๆ ของหนูจะชอบขนมของยายเหรอลูก เดี๋ยวนี้เด็กวัยรุ่นไม่ค่อยกินขนมไทยกันแล้ว” คุณยายยังพูดด้วยน้ำเสียงกังวลใจอยู่ เพราะที่ผ่านมาลูกค้าของเธอส่วนใหญ่มักจะเป็นอาจารย์หรือคนวัยทำงานที่เดินผ่านไปผ่านมา จะมีนักศึกษาที่ซื้อประจำก็แค่แม่หนูคนนี้กับนักศึกษาอีกไม่กี่คนเท่านั้น
“โห ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นเลยค่ะ ขนมคุณยายอร่อยจะตาย อร่อยที่สุดเลยค่ะ อีกอย่างครั้งหน้าเพื่
