หลังฟังเรื่องราวจากปากของมารดาตนเอง เจคอบเพียงนั่งเงียบ มันเป็นความเงียบที่น่ากลัวที่สุด ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยเขากำลังขบกรามแน่น แววตาสีเทามืดดำและแฝงความเจ็บปวดไว้
"แม่ทำแบบนั้นได้ยังไง" น้ำเสียงเขาเย็นชา
"แม่แค่อยากให้ลูกมีอนาคตที่ดี"
เจคอบเหยียดยิ้มทว่าสายตาที่ตวัดมองคนเป็นแม่กลับน่าขนลุก
อนาคตที่ดี? เพ้อเจ้อ!
"แม่บีบบังคับให้มารีนทิ้งผมไป แม่ทำให้ผมเกลียดเขาทั้ง ๆ ที่ผมโคตรจะรักเขาเนี่ยนะ" น้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอขังในดวงตาของชายหนุ่ม
เขาปวดใจกับเรื่องนี้แค่ไหนแม่เขาไม่เคยรู้
เขาต้องฝันร้ายมานานถึงสองปี เสียใจมากแค่ไหนมีใครรู้บ้าง คำว่าหวังดี มันดีจริงเหรอ มันดีกับใครกันแน่
แต่ที่รู้ ๆ ไม่ใช่ดีต่อเขาแน่นอน กับมารีนยิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอต้องแบกหน้ารับความเข้าใจผิดแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เธอห่วงเขารักเขาขนาดนั้นแต่ก็ไม่กล้ากลับเข้ามาในชีวิตเขาอีก ขออยู่กับเขาแบบลับ ๆ ก็เพราะเหตุผลบ้าบอพวก
