มารีนวิ่งออกมานอกตัวบ้านด้วยความตกใจ มือก็ยังถือโทรศัพท์แนบหูไว้ด้วย ในใจยังแอบคิดว่าเขาแกล้งพูดหรือไม่ แต่เมื่อเห็นร่างสูงแกร่งที่ยืนอยู่นอกรั้วบ้านก็รู้ว่าเรื่องจริง
ชายหนุ่มที่คุ้นเคยยืนอยู่ข้างรถหรูสีดำ เขามาเพียงคนเดียวโดยอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำ เนกไทที่ยังใส่อยู่ถูกดึงให้คลายออกเล็กน้อย แขนเสื้อถูกพับขึ้นเห็นแขนแกร่งและมือซึ่งประดับด้วยริ้วเส้นเลือดเส้นเอ็นดูดิบกร้าวอย่างที่เป็นเขา
มาเฟียหนุ่มให้ลูกน้องตามสืบก็พบว่าเธอย้ายมาที่นี่
"ขออนุญาตเข้าบ้านได้ไหม" เจคอบเก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกง มองเธอด้วยแววตาคิดถึงและขอความเห็นใจ
ทว่าดวงตาของเขายิ่งอ่อนแสงลงเมื่อเห็นใบหน้าของมารีน มองแวบเดียวก็รู้ว่าหญิงสาวคงร้องไห้หนักมา ตาที่ช้ำแดงและเศร้าหมองนั้นทำเอาเขาใจเจ็บ อยากจะโผเข้าไปกอดไว้แน่น ๆ ทันทีที่เห็น
"คุณไม่ควรมา" มารีนตอบเสียงห้วนแล้วหลุบตาลง
"แต่ก็มาแล้ว"
"คุณเจคอบ" เ
