ความเพลียทำให้มารีนหลับไปยาวนานจนกระทั่งเป็นเวลาบ่ายใกล้เย็น พอขยับกายรู้สึกตัวก็พบว่าตัวเองนอนขลุกอยู่ในอ้อมกอดของเจคอบ
มันช่างอบอุ่นและทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
มารีนกะพริบแพขนตาช้า ๆ มองตามรอยสักที่พาดทับบนแผงอกแกร่ง มือเรียวขยับเลื่อนมาสัมผัสมันเบา ๆ ราวกับหลงใหล รอยยิ้มเล็กน้อยโค้งขึ้น เธอชอบเวลาที่ได้นอนอยู่ข้าง ๆ เขา ได้มองดูเขาใกล้ ๆ
"หิวไหม" เสียงทุ้มของคนที่นอนมองทำเอาหญิงสาวชะงัก
เงยหน้ามองเขาด้วยสีแก้มที่ขึ้นสีแดง เจ้าของใบหน้าคมมองเธอนิ่ง ใบหน้าเขาเรียบเฉยตามนิสัยทว่าแววตากลับอ่อนโยน เขาอ่อนโยนและใจดีกับมารีนเพียงเท่านั้น
เธอคือข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียวในชีวิต
ร่างบางถูกกระชับให้แนบชิดเข้ามาอีก ผิวกายทั้งสองสัมผัสกันอย่างคนคุ้นเคย เปี่ยมไปด้วยความลึกซึ้งจากก้นบึ้งของจิตใจ
"เธอยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า" เจคอบพูดยิ้ม ๆ ก็เพราะเขานั่นแหละที่จับเธอกินยาวนานตั้งหลายยก ทำเอามารี
