คุณคนเก่ามาเฟียอันตราย

ตอนที่ 4 : คนเคยๆ

"แล้วจำได้ไหมว่าฉันเคยเป็นผัวเธอด้วย"

ตัวเธอชาวาบเมื่อได้ยินคำถามนั้น

น้ำเสียงที่เขาพูดออกมาออกจะติดเย็นชา ทว่ามันแฝงอารมณ์เคืองขุ่นบางอย่างด้วยเช่นกัน

มารีนรู้ดีว่าสิ่งนั้นคืออะไร...มันคือความแค้นและโกรธเกลียด เขาต้องเกลียดเธออยู่แล้ว

เห็นเธอไม่กล้าตอบ เจคอบก็หัวเราะลึกในลำคอก่อนจะเอ่ยต่อ

"ไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงอย่างเธอที่นี่นะ...มาย"

แววตาของเธอสั่นไหวและแดงก่ำเมื่อเขาจ้องมองมา เจคอบไม่เหมือนคนเก่าที่เธอรู้จัก เธอเองก็เช่นกัน เธอคงไม่ใช่ผู้หญิงคนเก่าที่เขารักและไว้ใจ

ชายหนุ่มไล่สายตาคมกริบมองเธอตั้งแต่ใบหน้าหวานลงมาจนถึงเนินอก เขามองเธอนิ่ง ๆ คล้ายพิจารณา

มารีนในวันนี้ต่างออกไปจากอดีต

เขาจำได้...ในตอนนั้นเธอเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสา ดั่งดอกไม้แรกแย้มที่บริสุทธิ์ที่ไม่เคยแปดเปื้อนราคีสิ่งใด

เป็นเขา...ที่สอนให้เธอรู้จักรสชาติความหวานแห่งความใคร่ปรารถนา เขาเป็นคนแรกของเธอ

ทว่าในวันนี้เธอสวยสะพรั่งยิ่งกว่าเดิม เหมือนดอกไม้งามที่เบ่งบานเต็มที่ จากความไร้เดียงสาแปรเปลี่ยนเป็นความเย้ายวนที่ดึงดูดใจคนมากมาย

ผู้ชายคนอื่นก็คงอยากสัมผัสดอมดม อย่างเช่นเหตุการณ์ในคืนนี้ที่เขาเฝ้ามอง

คิดได้เพียงเท่านั้นความรู้สึกบางอย่างก็ปะทุอยู่ในใจ

"เจ็บค่ะ!" มารีนขมวดคิ้วนิ่วหน้าเมื่อข้อมือของเธอถูกเขาออกแรงบีบกำแน่นขึ้น แววตาของเจคอบอึมครึมมากกว่าเดิม

"ยังไม่เลิกนิสัยจับผู้ชายไปทั่วอีกเหรอ"

"คุณพูดอะไร" เธอโต้แย้งเขาและแทนสรรพนามใหม่ที่รักษาระยะห่างระหว่างกัน เป็นการย้ำเตือนตัวเองด้วยไม่ให้ล้ำเส้นเข้าไปอีก

"ก็อย่างเมื่อคืนไง ที่เธอกับไอ้หมอนั่นก่อเรื่อง ขนาดมันมีเจ้าของแล้วเธอก็ไม่เว้น"

"..." คำพูดเสียดสีนั้นทำให้หญิงสาวกัดฟันแน่น จ้องมองเขาไม่หลบตา

เจคอบเหยียดยิ้มเล็กน้อย ในแววตาสีเทามีรอยหยัน และมีวูบหนึ่งที่หญิงสาวมองเห็นความผิดหวังในดวงตาของเขา แต่ว่าไม่นานมันก็หายไปแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชา

"ที่ไม่ตอบก็เพราะมันเป็นนิสัยที่แท้จริงของเธอล่ะสิ"

"ค่ะ นิสัยมายมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ"

"..."

"คุณ...น่าจะรู้ดีที่สุด" แม้ว่าความจริงตัวเธอเองไม่เคยทำตัวเลวร้ายแบบนั้น แต่อะไรบางอย่างทำให้เธอไม่มีทางเลือก ให้เขาเข้าใจแบบนั้นคงดีที่สุดแล้ว

คำพูดประชดของเธอทำให้นัยน์ตาของมาเฟียหนุ่มดำมืดลง พายุอารมณ์ค่อย ๆ ก่อขึ้นในใจ

ภาพเหตุการณ์ในอดีตวกวนกลับมา เจคอบขบกรามเข้าหากันแน่น เขาเลื่อนมือหนึ่งมาบีบกรอบหน้าเรียวไว้ จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยคล้ายต้องการค้นหาความรู้สึกที่แท้จริง

"ปากเก่งขึ้นเยอะนะ" มุมปากกระตุกยิ้มทว่าแววตากลับเต็มไปด้วยแรงโทสะบางอย่าง

"ทวนความหลังกันหน่อยดีไหม เผื่อเธอจะลืมว่าสันดานผัวเก่าแบบฉันมันเป็นยังไง"

"คุณเจคอบ" หัวใจของมารีนเต้นแรงขึ้นเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น

สันดานของเขาน่ะหรือ...ทำไมเธอจะไม่รู้

เขามันคนดิบเถื่อนและเจ้าคิดเจ้าแค้นยิ่งกว่าอะไร ยิ่งคนที่หักหลังเขา เจคอบไม่เคยปรานี ซึ่งนั่นคงรวมถึงเธอด้วย

หญิงสาวพยายามแกะมือแกร่งที่จับกรอบหน้าเธอออก ทว่าเรี่ยวแรงของเธอมันช่างน้อยนิดถ้าเทียบกับเขา

"ปล่อยมายนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้"

ไม่มีสิทธิ์เหรอ...

คำพูดของเธอยิ่งกระตุ้นอารมณ์ที่โกรธกรุ่นของเขา มารีนจ้องหน้าเขา พยายามเก็บอารมณ์อ่อนไหวแล้วใช้ความแข็งกร้าวแสดงออกไปแทน

"เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว มายจะทำอะไร จะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ มายจะคบใครจะชอบใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณ"

"มาย!"

"อื๊อ!" เพียงเสี้ยววินาทีริมฝีปากของเธอก็ถูกคนตรงหน้าทาบทับจูบร้อนเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว

คนร้ายกาจที่กำลังโมโหกดจูบแนบแน่นไม่ยอมผละออก ดูดขบเม้มริมฝีปากหวานที่ห่างหายไปนานอย่างเอาแต่ใจ คนตัวเล็กถูกเขากดไว้กับผนังกักขังให้รองรับจูบนั้น เธอเกือบจะอ่อนระทวยตามความรู้สึกก้นบึ้งของจิตใจ

ทว่าพอตั้งสติได้มารีนก็พยายามดันเขาออก พอเขาผละเรียวปากออกเพียงนิดหญิงสาวก็ฟาดมือไปที่ใบหน้าหล่อแรง ๆ

ใบหน้าของชายหนุ่มหันไปอีกทาง เป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงคนนี้กล้าตบเขา

"คุณทำบ้าอะไร"

เจคอบหันกลับมาตวัดสายตามองคนที่พยายามใจกล้า ทั้ง ๆ ที่แววตาเธอมันสั่นกลัวเหมือนกระต่ายที่กำลังจะโดนเสือกิน แม้เธอจะพยายามทำตัวเก่งเข้มแข็งแค่ไหน

แต่เขาดูออก... เขาคือคนที่รู้จักเธอดีที่สุด

"ทำไม? แค่จูบกับผัวเก่ามันจะตายหรือไง เธอก็รู้ดีว่าคนมันเคย ๆ กัน"

"..."

"มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว"

ได้ยินประโยคนั้นมารีนก็หน้าเห่อร้อน ความรู้สึกมากมายวิ่งอยู่ในใจ เธอยกมือเตรียมฟาดคนร้ายกาจอีกครั้ง ทว่ารอบนี้เขากลับคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทันอย่างง่ายดาย

"คุณ...อื๊อ..." เสียงของเธอถูกกลืนหายไปอีกครั้ง

เจคอบรวบข้อมือบอบบางสองข้างของเธอ ตรึงไว้เหนือหัวด้วยฝ่ามือเดียวของเขา กักขังร่างเธอแนบชิดผนังจนแทบขยับไม่ได้ บดจูบร้อนรุนแรงเข้าไปอีกครั้ง ไม่ปล่อยพื้นที่ว่างให้เธอได้เปล่งเสียงใด เรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย ควานหารสหวานโดยสัญชาตญาณและความเคยชิน

ลมหายใจของคนทั้งคู่สอดประสานสลับกัน

มารีนแทบขาดอากาศหายใจ หัวใจข้างในเต้นกระหน่ำ อุณหภูมิในร่างกายของเธอเพิ่มสูงขึ้น สติกำลังพร่าเลือน

ในขณะเดียวกันฝ่ามืออีกข้างหนึ่งของเขาก็ค่อย ๆ เลื่อนมากอบกุมอกสวย ขยำคลึงเคล้นผ่านผิวผ้าด้วยอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน

เธอกำลังเคลิ้มไปกับสัมผัสที่เคยคุ้น ยิ่งมันขาดหายไปนาน ความต้องการภายในยิ่งถูกเขาปลุกเร้าได้โดยง่าย

แต่เธอจะให้มันเกิดขึ้นไม่ได้...เธอต้องหยุด

"อา!" เจคอบสะดุ้งเล็กน้อยก่อนผละริมฝีปากออก ร่างบางหลุดออกจากพันธนาการชั่วขณะ

เขาใช้นิ้วมือเช็ดเลือดที่เรียวปากและตวัดสายตามองหน้าเธอ

"มาย..." เธอกัดเขา

มารีนต่อต้านเขาอย่างสุดกำลัง แต่เขาเองก็เห็นได้ชัดว่าเธอ...หวั่นไหว

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ร่างบางยกมือเช็ดเรียวปากของตนที่เปียกชื้น เธอหลบตาเขาอยู่สักพักก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมอง

ดวงตาคู่สวยสั่นวูบไหวและแดงก่ำเล็กน้อย ทว่าเธอก็พยายามปรับมันให้เยือกเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอใด ๆ

"คุณไม่ควรทำแบบนี้"

"..."

"ถ้าคุณเกลียดมายคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้"

เจคอบจ้องเธอนิ่ง เธอพูดถูก เขาเกลียดเธอ เขาต้องเกลียดเธออยู่แล้ว

"ฉันจะทำอะไรก็ได้ เธอก็รู้"

มารีนกะพริบตาถี่ ๆ พยายามข่มกลั้นอารมณ์ต่าง ๆ

เขาแค่อาจจะอยากให้เธอเจ็บปวดก็ได้ถึงได้ทำแบบนี้ หญิงสาวหลบสายตาเขาแล้วผละตัวออกมาจากการเกาะกุม รอบนี้คนใจร้ายไม่ได้กักขังเธอไว้อีก เขาเพียงยืนนิ่งและยอมปล่อยเธอออกไป

ไม่ใช่ว่าเขาใจดีหรือรู้สึกผิด แต่เป็นเพราะเขารู้ว่าเธอจะต้องกลับมา ชีวิตของเธอในตอนนี้อยู่ในกำมือเขา อีกไม่นานเธอจะเป็นฝ่ายเดินเข้ามาและขอร้องเขา

"อย่าลืมว่าเธอติดหนี้ของเซเวียร์"

"..."

"คนที่จะช่วยเธอได้มีแค่ฉัน" เขายิ้มมุมปากขณะเธอเดินออกไปที่ประตู

"ฉันจะรอฟังคำขอร้องของเธอ"

มารีนหันมามองเขา แววตาสีเทาของเจคอบทำให้เธอเม้มปากแน่นขึ้น เธอจะไม่มีวันขอร้องเขาแน่

หญิงสาวหันหลังแล้วเปิดประตูออกไป การ์ดที่ยืนเฝ้าด้านนอกทำท่าจะขวางไว้ ทว่าเจคอบส่งสายตาเป็นคำสั่งให้ปล่อยเธอ ลูกน้องทุกคนจึงถอยออกไป ไม่นานมารีนก็เดินหายไปจนลับสายตา

เจคอบแค่นหัวเราะเบา ๆ ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มข้างหนึ่ง ก่อนจะแตะนิ้วตรงรอยขบกัดที่เธอฝากไว้บนเรียวปาก รอยยิ้มของเขาปรากฏขึ้น

ผู้หญิงที่ไร้เดียงสาในวันนั้น ตอนนี้เธอดื้อรั้นขึ้นไม่น้อย

แต่ไม่ว่าจะดื้อรั้นขนาดไหน เธอก็หนีไม่พ้นเขา เจคอบไม่จำเป็นต้องขังเธอไว้ เพราะเธอจะต้องกลับมาด้วยตนเอง

อีกไม่นานมารีนจะต้องขอร้องอ้อนวอนเขา

"เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกมาย"