ชีคซาอิดพาไอยวรินทร์ออกนอกฮาเร็มมาที่ห้องส่วนตัวของเขา... ไอยวรินทร์นั่งลงที่โซฟาตามคำสั่งของเขา หล่อนอ้าปากจะอธิบาย แต่ชีคซาอิดก็ทรุดนั่งลงข้างหล่อนและเอานิ้วชี้ปิดปากหล่อนเอาไว้...
“อย่าเพิ่งด่าผม... ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ทำ” คำพูดนั้น หนักแน่นจนหล่อนใจมาเป็นกอง
“และ... แล้วทำไมคุณถึงได้พูดกับคนอื่นอย่างนั้น มันเหมือนคุณเชื่อว่าฉันเป็นคนทำ” หล่อนถามตะกุกตะกัก เพราะ คู่สนทนาไม่สนใจฟังหล่อน แต่รบกวนการพูดของหล่อนด้วยการซบหน้าลงที่ซอกคอชวนใจสั่นจนเสียงสั่นไปด้วย
“ฮื้อ คุณฟังฉันอยู่หรือเปล่าคะ”
“ฟังสิ พูดมาได้เลย”
“ไม่จริง ฟังดีๆ ก่อนสิ อย่ามารุ่มร่าม” หล่อนผละหนีออกจากเขา
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องพูดกัน ทำอย่างอื่นดีกว่า... คิดถึงทั้งวันเลย ทำงานไม่มีสมาธิเลยรู้ไหม” เขาตามมาพูดอู้อี้กับซอกคอหล่อน
“นี่คุณ อย่าทำเป็นเล่นนะคะ” หล่อนขึ้นเสียงและผลักเขาอย่างจริงจัง ชีคซาอิดถึงได้ถอยออกมาและนั่
