สิ่งที่ไอยวรินทร์ตั้งใจจะลืมนั้นยากที่จะทำได้ เพราะเรื่องที่อยากลืมสมองมันกลับจำได้อย่างน่าอัศจรรย์ หญิงสาวคิดว่าเรื่องราวในช่วงเวลานั้นหล่อนจะฝังกลบมันไว้ที่ราสอัลไมคาราฟ แต่มันก็วิ่งตามหล่อนมาอยู่ที่เมืองไทยทุกกระเบียดนิ้ว จนหล่อนจำได้และนึกถึงทั้งยามหลับและตื่น แม้พยายามเท่าไหร่ที่จะลืมแต่ก็ยังเห็นหน้าที่รกครึ้มไปด้วยไรหนวดเวียนวนมาในหัวสมอง...
ให้ตายเถอะ ตอนอ่านหนังสือสอบวันสองวันก็ลืมไปแล้ว แต่เขามันยากกว่าข้อสอบหล่อน เพราะเวลาผ่านมาเป็นเดือนก็ลืมไม่ได้...
“อัยย์ แก” กวินตราตบบ่าเพื่อนรักที่กำลังเหม่อลอยเป็นรอบที่สามนับแต่เจอกันเบาๆ
“ยัยกิ๊บ มีอะไร” ไอยวรินทร์ถามเพื่อนหน้าตาเหลอหลา
“ฉันถามแกว่า แกต้องกลับเข้าบริษัทกี่โมง” กวินตราถามน้ำเสียงเอาเรื่อง
ไอยวรินทร์มองคนตรงหน้าที่มารดาให้ออกมาด้วยในเวลาพักเที่ยง เพราะไว้ใจว่าหล่อนจะกลับเข้าที่ทำงานไม่เถลไถล เพราะหลังจากกลับมาจากราสอัล
