“ก็... ก็ได้ค่ะ”
หล่อนจำต้องก้าวขึ้นมานั่งบนเสื่อผืนเดียวกับเขา แต่ก็พยายามนั่งให้ห่างไกลที่สุด
“รุ่นพี่มีธุระอะไรกับรินเหรอคะ”
“อย่าทำเสียงห่างเหินกับผัวแบบนั้นสิครับ”
แก้มนวลแดงก่ำ และหล่อนก็หันมองไปรอบๆ ตัวอย่างหวาดระแวง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็หันมาเอ็ดตะโรเขาอย่างโมโห
“รุ่นพี่ไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับรินนะคะ”
“ทำไมล่ะ ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง”
“ถ้ารุ่นพี่จะมาพูดเรื่องนี้ รินขอตัวนะคะ”
หล่อนจะลุกหนี แต่เขาฉวยมือเล็กเอาไว้ และกระชากให้นั่งลงอีกครั้ง
“พี่มีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกเธอ มณีริน”
หล่อนเมินหน้าหนีเขา น้ำตาไหลซึมสองขอบตา แต่ก็พยายามกลั้นมันเอาไว้
“รีบพูดมาเถอะค่ะ รินอยากจะกลับไปพักผ่อนแล้ว”
“อันดาบอกพี่ว่ารินรักพี่ จริงหรือเปล่า”
มณีรินเบิกตากว้าง หน้าตาซีดเผือด และก็ละล่ำละลักปฏิเสธ
“ปละ... เปล่านะคะ รินไม่ได้...”
“แล้วอันดาจะโกหกพี่ทำไม ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลย”
เขาย
