09.30น.
ครืดๆ ครืดๆ
มือหนาถูกยกขึ้นสีหูสีตาอย่างขัดใจ เมื่อถูกปลุกจากเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์เครื่องหรู ผมรีบเอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียง เพราะกลัวร่างบางที่นอนหลับใหลซุกอยู่ในอกแกร่งจะตื่นขึ้นมาก่อนเวลา นิ้วสากเลื่อนแถบสีแดงเพื่อกดตัดสายทันที เมื่อปรากฏชื่อคนโทรเข้ามาเป็น ไอ้อาร์เมอร์
“วุ่นวาย” มือหนากดปุ่มปิดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ จากนั้นก็กลับมากระชับกอดเพตราเอาไว้แน่น ราวกับกลัวคนที่อยู่ในอ้อมกอดจะหนีหายไป ริมฝีปากหนาจุมพิตลงหน้าผากเล็กอย่างอ่อนโยน แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเข้มด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง เมื่อโทรศัพท์เครื่องเดิมได้แผดเสียงดังขึ้นอีกรอบ มือหนาหยิบมันขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยอมกดรับสายของกาเน็ทลูกน้องคนสนิทที่เป็นคนโทรเข้ามา
“อืม!”
(วันนี้นายมีประชุมตอน10โมงครึ่งนะครับ)
“กูรู้แล้ว”
(ผมก็แค่...กลัวนายลุกมาทำงานไม่ไหว)
“ถ้าว่างกวนตีน ก็ไปคุมกาสิโนช่วยไอ้ศิลา”
