“คุณดื่มเยอะเกินไปแล้วนะเพตรา”
“อื้อ~อย่ามายุ่งได้มั้ยดีม~”มือเล็กแย่งแก้ววิสกี้สีเหลืองอำพันจากมือของวาดิม ซึ่งเขาคว้ามันไปทั้งๆ ที่ฉันกำลังจะเทเหล้าในแก้วเข้าปาก สองขาเริ่มโงนเงนยืนไม่มั่นคงจนเขาต้องพยุงตัวฉันเอาไว้
“คุณดูเมามากแล้วนะ ผมว่าตอนนี้เราไปต่อกันที่อื่นดีกว่า” ริมฝีปากหยักได้รูปประทับจุมพิตลงบนหัวไหล่เปลือยเปล่าของฉัน มันไม่ได้ชวนให้รู้สึกร้อนวูบวาบแต่มันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดจนต้องเบี่ยงตัวหลบ
“ฉันไม่เมา~ และก็รู้ดีว่านายต้องการอะไร~ฮึ” มันไม่ง่ายซักเท่าไหร่ ที่จะขยับปากพูดแบบไม่ยานคาง รู้สึกมึนเล็กน้อย แถมยังพูดแบบเร็วๆ ไม่ได้อีก นี่คงเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่เข้าควบคุมระบบประสาทของฉันแล้วสินะ
“จะรีบเมาไปไหนวะเพตรา”
“เออ ฉันเห็นมันยกเอายกเอา ยังกะตายอดตายอยากมาจากไหน”
“โทษทีแก~ ก็คอมันแห้ง” ร่างบางยกแก้วในมือกรอกแอลกอฮอล์เข้าปาก เต้นตามเพลงไปพร้อมๆ กับเพื่อนๆ โดยที่ไม่รู้
