ศรัณย์เป็นฝ่ายมารอยังที่นัดพบก่อนอีกตามเคย เขายังต้อนรับสองพี่น้องด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม แม้ว่านัยน์ตาจะแฝงแววไม่สดใสอยู่บ้างเล็กน้อย แต่เป็นเพราะเขารู้ตัวเองว่าพลาดโอกาสหลายๆ อย่างเพราะความชักช้าของตัวเอง เขาก็ทำใจยอมรับและเลือกเก็บมิตรภาพระหว่างเพื่อนเอาไว้ดีกว่า เพราะนั่นเป็นเรื่องราวที่ดีกว่าการห่างเหินกัน ความเป็นเพื่อนกับสองพี่น้องนี้มีความแนบแน่นกว่าความรัก ดังนั้นเขาจึงแยกแยะมันออกไป
“นึกว่าอลินจะไม่ว่างนะเนี่ย” เขาทักหญิงสาว
เพราะแววตาที่ไม่เคยทำให้ลำบากใจนั้นกลับมา อลินเลยยิ้มให้เขาได้เหมือนเดิมเช่นกัน
“จริงๆ ไม่ว่างค่ะ วันนี้แค่หนีเที่ยว”
“บอกแล้วนะว่าให้บอกเขาว่าเราออกมาแฮงค์เอาท์กัน เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” พี่สาวบอกยิ้มๆ
“ไม่ต้องรายงานตัวขนาดนั้นหรอกค่ะ...”
ชลนทีทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่เอ่ยปาก
“แล้วว่าแต่อยากดื่มอะไรกันเป็นพิเศษไหม หรือว่าเอาเหมือนเดิม”
“เหม
