มื้อค่ำจบลง ปริญญาต้องอยู่ห้องอาหารรอรับรองแขกวีไอพี ปองพลจึงลงมาพร้อมกับอลินสองคนเพราะเขาต้องกลับมาร้านที่ชั้นล่างเช่นกัน ส่วนอลินเอ่ยลากันเรียบร้อยก็ลงลิฟต์ขึ้นมาพร้อมกัน... ประตูลิฟต์เปิดออกอลินกับปองพลยังคุยค้างเกี่ยวกับเรื่องอาหารและหัวเราะกันอยู่ก็เงียบไปเพราะต้องเดินออกจากลิฟต์
อลินเหมือนจะหมดแรงยืนเมื่อเดินออกมาแล้วมองเห็นดวงหน้าถมึงทึงอันแสนเคยคุ้นปรากฏอยู่ตรงหน้า เขามาพร้อมกับพี่ชายของเขา และมาดามเผิงลี่จิน หล่อนยกมือไหว้เพราะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักก็ดูจะไม่ได้ มีเพียงชานป๋อเสียนและมาดามเผิงที่พยักหน้าให้หล่อนก่อนที่จะก้าวเข้าลิฟต์ไป ส่วนชานป๋อหลินยังคงเคร่งขรึมและมองผ่านหล่อนไปเหมือนวัตถุ หล่อนก็เดินแยกออกมาพร้อมปองพลมุ่งไปทางร้านของเขาและเป็นลานจอดรถที่รถหล่อนจอดอยู่ด้วย
“คุณอลินรู้จักลูกค้าวีไอพีจีนกลุ่มนี้ด้วยเหรอครับ”
“พอรู้จักค่ะ พอดีลูกชายมาดามเผิงคนพี่เข้ามาดีลกับโรงพยาบา
