รถอลินเลี้ยวเข้ามาจอดยังจุดเดิม อลินสังเกตว่าคนของเขาเดินติดตามมาห่างๆ เลยเดินก้มหน้าก้มตาเดินเข้าโรงแรม เพราะกลัวคนรู้จัก
แต่ดูเหมือนอลินจะโชคไม่ดีนัก...
“อ้าว คุณอลิน” ปริญญาเอ่ยทักอยู่หน้าลิฟต์นั่นเอง อลินเงยหน้าไปมองแล้วหันไปยิ้มแห้งๆ ให้เขา ก่อนที่เขาจะทักชานป๋อหลินเป็นภาษาจีน “สวัสดีครับคุณชานป๋อหลิน” เพราะชานป๋อหลินเป็นวีไอพีของที่นี่ไม่แปลกใจที่เจ้าของโรงแรมจะรู้จัก
“กำลังจะกลับแล้วหรือคะ”
“อ้อ ใช่ครับ พอดีวีไอพีที่รอรับรอง แจ้งว่ามีนัดคุยธุระเลยสั่งรูมเซอร์วิสไปก่อน” ปริญญาตอบเป็นภาษาไทยแล้วปรายตาไปมองชานป๋อหลินนิดๆ ก่อนจะเอ่ยบอกหญิงสาว “ผมก็รอครอบครัวของคนที่ยืนข้างๆ คุณนี่ล่ะครับ โดนแคนเซิลกลางอากาศ จะกลับแล้ว... ว่าแต่รู้จักกันหรือครับ”
“ค่ะ รู้จักกัน” อลินตอบอย่างเสียไม่ได้...
“เราต้องขอตัวก่อนนะครับ” ชานป๋อหลินโอบไหล่อลินแล้วเอ่ยบอกปริญญา... อลินยิ้มเจื่อนๆ ให้ปริญญา ไม
