ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้คนสองคนชะงัก อลินดันคนที่ทำท่าจะไม่ยอมปล่อยหล่อนให้ไปเปิดประตู
ชานป๋อหลินส่องดูว่าคนด้านนอกเป็นใคร พอเห็นเท่านั้นเขาก็อุทานหยาบๆ มาคำหนึ่งก่อนจะเปิดประตู...
“มีอะไร” เอ่ยถามผู้เป็นพี่ชาย
“พอดีลืมมือถือไว้ในห้องนาย หยิบให้หน่อยสิ” อลินได้ยินเขาบอกเลยเดินไปหยิบให้ เพราะว่าคนน้องไม่ได้เปิดประตูอ้ากว้างพอให้พี่ชายเข้ามา...
“เอ้า เอาไป ไม่มีอะไรลืมอีกแล้วใช่ไหม” ถามเสียงห้วนๆ
“เอ กระเป๋าสตางค์ฉัน อยู่ไหนแล้วนะ”
“ป๋อเสียน อย่าเพิ่งมาก่อกวนเวลานี้...”
ชานป๋อเสียนหัวเราะ แล้วดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกางเกง
“อ้อ เจอแล้ว... งั้นฉันไปแล้วนะ ไม่กวนแล้ว” บอกแล้วเดินไป โบกมือให้โดยไม่หันกลับมามองหน้าขรึมๆ ของน้องชายสักนิดเดียว...
“มันร้ายไหมล่ะ” ชานป๋อหลินปิดประตูแล้วหันมาถามหล่อน
“เขาอาจจะลืมจริงๆ ก็ได้ คุณมองโลกในแง่ร้ายจัง”
ชานป๋อหลินหัวเราะ หึหึ “ก็จริ
