ครับพี่ชอบนะโม
หลังจากถูกโยธาสารภาพรักไปเมื่อคืน นะโมก็ตีหน้ามึนเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองก่อนจะไม่กล้าออกไปไหนอีก กระทั่งตอนนี้ที่แสงอาทิตย์เริ่มแยงตาเธอแล้ว
คนว้าวุ่นจนไม่ได้นอนทั้งคืนนั่งหาวหวอดพร้อมบิดขี้เกียจเหยียดตัวสุดแรงด้วยอาการเมื่อยล้า ใต้ตาคล้ำเป็นวง ทั้งยังตาละห้อยเพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืน
เธอไม่ได้เพิ่งเคยถูกสารภาพรักมาเสียหน่อย แต่ไม่รู้ทำไมพอเธอหลับตาทำท่าจะนอน ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมกับริมฝีปากอมชมพูที่ขยับบอกว่าชอบเธอก็ผุดขึ้นมาในหัวจนหลับไม่ลง
“สรุปแล้วเป็นเขาหรือฉันกันแน่ที่เป็นโรคจิต เฮ้อ”
นะโมพึมพำพร่ำบ่นกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงพับเก็บผ้าห่มและจัดที่นอนให้เข้าที่ก่อนจะเดินออกมายังห้องรับแขก
กลับไปแล้วเหรอ?
หญิงสาวสอดสายตามองหาอีกคนที่มาขออาศัยอยู่เมื่อคืน แต่มองหาจนทั่วก็ไร้เงาของบุคคลดังกล่าว ผ้าห่มและหมอนถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบบนโซฟา
บนโต๊ะมีโพส
