เผลอหึงไม่รู้ตัว
โครกกก~
เสียงลมพัดผ่านมาพร้อมกับเสียงความปั่นป่วนในท้องของนะโมที่กำลังร้องประท้วงเพราะความหิว
“กลับไปซื้อขนมปังกินรองท้องดีไหมนะ”
มือเล็กลูบหน้าท้องพึมพำกับตัวเองพลันถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้าสีเขียวขจี หนังสือประมวลกฎหมายเล่มหนาถูกวางทาบบนหน้าอก ดวงตากลมปิดลงช้าๆ
ขณะกำลังเคลิ้มหลับ ข้างแก้มของนะโมก็สัมผัสได้ถึงความเย็นวูบจนหญิงสาวลืมตาดังพรึ่บด้วยความตกใจ
ดวงตากลมเบิกโพลงผ่านกรอบแว่นหนา สีหน้าแสดงความตกใจก่อนจะยันร่างกายลุกขึ้นนั่งและหันประจันหน้ากับผู้มาเยือนใหม่
“มาได้ไงเนี่ย”
“เดาไงว่านะโมต้องอยู่ตรงนี้”
ขนาดเป็นคนในคณะยังไม่ค่อยมีใครมายังสถานที่แห่งนี้เลย แต่โยธากลับเดาได้ว่านะโมจะมา การกระทำนี้สร้างความประหลาดใจให้นะโมอีกครั้ง
“นายเป็นสตอล์กเกอร์เหรอ”
“เป็นเทพบุตรที่เอาอาหารมาเสิร์ฟให้เด็กหิวไง”
พูดจบโยธาก็นั่งลงข้างนะโมพร้อมกับย
