หลังจากสอบเสร็จหนึ่งอาทิตย์ ก็ได้เวลาค่ายอาสาที่ลินลดาลงชื่อไว้ การเดินทางเป็นรถบัสของทางมหาวิทยาลัย เธอจึงต้องไปขึ้นรถตั้งแต่ตีสี่ เนื่องจากการเดินทางไปยังดอยในพื้นที่จังหวัดเชียงใหม่นั้นระยะทางค่อนข้างไกล เธอจึงสะลึมสะลือตื่นขึ้นแล้วนั่งรถกอดเขาซบหลับมาตลอดทางที่มามหาวิทยาลัย
ชายหนุ่มอมยิ้มให้กับคนที่มีจิตอาสาแต่ตาไม่ลืม หลังจากสอบเสร็จเขาก็จัดหนักอิ่มหนำทุกวันสมใจ จนวันนี้เขาก็จะไปกับเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ตอนแรกจะขับรถไปเอง แต่รู้สึกว่ามันจะมีอภิสิทธิ์มากเกินไปหน่อย ทั้งประธานค่ายที่เขาซื้อตัวด้วยการอำนวยความสะดวกตั้งแต่เงินทุนการเดินทางและค่าใช้จ่ายทั้งหมด ก็ได้รับอนุญาตให้เดินทางไปด้วยทันทีเมื่อเขาเอ่ยปาก
“ลีออนถึงยัง” แม้ตาจะหลับแต่ก็สะดุ้งตื่นทุกสิบนาที กลัวว่าจะมาขึ้นรถไม่ทัน แต่ก็ได้รับมือที่แสนอบอุ่นลูบที่หัวเบา ๆ
“นอนเถอะฉันจะเรียกเธอเอง” ถ้อยคำแสนคำอบอุ่นของเขาทำให
