ร่างที่ฝืนตัวเมื่อคืนก่อนนอน ยามนี้ซุกเข้าหาอกอุ่นเพราะว่าอากาศที่เย็นในช่วงเช้าทำให้ต้องการความอบอุ่นมากขึ้น แล้วก็ลืมไปว่าตอนนี้ไม่ได้นอนอยู่เพียงลำพัง
คนที่เพิ่งนอนไปเมื่อช่วงใกล้รุ่งสางก็กกกอดเธอไว้เสียแน่น ไม่ยอมให้เธอขยับตัวไปทางไหน โดยใช้แขนของตัวเองรองแทนหมอนให้เธอหนุน
จวบจนเวลาผ่านไปจนถึงช่วงสิบโมง คนที่ได้หลับอย่างเต็มอิ่มไปคืนแรกก็ขยับตัวอย่างยากลำบาก เธอกระพริบตาถี่ ๆ แล้วพยายามหลุดจากอ้อมแขนแกร่งของเขาให้ได้ แต่ทว่ามันรัดแน่นเหลือเกิน
จากที่ฝันหวานว่ามีอ้อมกอดของเจ้าชายที่แสนอบอุ่น แต่เมื่อยามลืมตากลับตื่นขึ้นมาพบกับซาตานร้ายตัวใหญ่ ที่กอดเธอไว้เสียแน่น
“แน่นชะมัด!”
“คุณปล่อย...ฉันจะเข้าห้องน้ำ” เสียงแหบเครือยามเมื่อต้องตื่นขึ้นมาเปล่งออก ปลุกให้คนที่หลับไหลในห้วงนิทราพร้อมกับรัดเธอยิ่งกว่างูเหลือมต้องการจะเขมือบเหยื่อให้คลายลง
“อืม...ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มต่ำครางข
