หลังจากที่ทะเลาะกันตั้งแต่บนรถวิวก็เอาแต่เดินนำหน้าตัวเปล่า โดยไม่สนใจเขาที่แบกกระเป๋าสัมภาระถึงสองใบ ซึ่งก็ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น ด้วยความที่เขานั้นออกกำลังกายและดูแลหุ่นอยู่เสมอจึงไม่เป็นปัญหา แต่ก็จะมีข้อมือข้างที่เพิ่งหายดีไม่นานเท่านั้นที่ต้องระวัง
"อาจารย์นี่โชคดีจังเลยนะครับ" เป็นภาคินที่เดินขึ้นมาเคียงคู่กับเขาก่อนจะเปรยขึ้น
ทั้งคู่เดินรั้งท้ายคนอื่นที่กำลังขึ้นเขาอย่างยากลำบาก เนื่องจากถนนที่เต็มไปด้วยดินโคลน ทำให้การเดินเท้าเป็นไปอย่างยากลำบากต้องค่อย ๆ เดินไปทีละนิด ซึ่งเขาก็ต้องคอยระวังคนตัวเล็กที่เดินไม่รู้จักเหนื่อย แถมยังดูสนุกเสียอีก เธอน่าจะชอบอะไรท้าทายแบบนี้สินะ
"เรื่องอะไรเหรอครับ?"
"ก็มีคุณวิวเป็นแม่ของลูกไงครับ" ภาคินพูดพลางยกยิ้มมุมปากแปลก ๆ
"ใช่ โชคดีมากเลย" คนสวมแว่นตอบรับอย่างพอใจ ในใจนั้นก็รู้สึกภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง ก็เขานั้นโชคดีจริง ๆ ที่มีวิวเป็นแม่ของลูก แ
