"คุณวิวอย่าโกรธอาจารย์โซ่เลยนะครับ เป็นเพราะผมเองแท้ ๆ "
ชายหนุ่มท่าทีสุภาพไร้พิษภัยเอ่ยอย่างน่าสงสาร ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น น่าแปลกที่ไม่มีใครกล้าถามถึงเรื่องราวว่าเป็นมาอย่างไรจึงเป็นเช่นนั้น ทุกคนเอาแต่เงียบและทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ซึ่งมันแปลกเอามาก ๆ จนคนที่ไม่ได้ดั่งใจต้องเก็บความหงุดหงิดและปั้นหน้ายิ้มต่อ
"ไม่โกรธหรอกค่ะ"
วิวที่เดินกลับมาจากการร่วมประชุมเพื่อเตรียมงานวันพรุ่งนี้ ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะค่ำแล้วพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า ทางโครงการก็ให้ครูอาสาทุกท่านเก็บของเข้าที่พักก่อน ซึ่งก็มีคนหนึ่งคนที่เดินเอาของไปเก็บและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เพราะสภาพเขายับเยินพอสมควร เธอเองก็กำลังจะตามไปที่พักพอดีแต่ดันถูกดักทางไว้ก่อน
"อาจารย์ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ?" คนที่แสร้งถามช่างไม่หลุดพิรุธแต่อย่างใด เขาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงราวกับมาจากใจจริง
"ก็ไม่เป็นอะไรมากค่ะ" แม้เธอจะ
