"ไม่ต้องเกร็งนะ หนูทำตัวตามสบายได้เลย"
พอรถขับเข้าจอด ณ รีสอร์ตแห่งหนึ่งท่ามกลางธรรมชาติป่าเขาและท้องนา ในระยะทางที่ผ่านมาเธอชื่นชมธรรมชาติจนหนำใจแล้ว เธอชอบมากเลย ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพเธอก็ไม่มีโอกาสได้ก้าวเท้าออกไปที่ใดเลย
ไม่เคยเที่ยว ไม่เคยไปพบเจอโลกภายนอก ชีวิตมีเพียงลูกกับงานและหาเงินเท่านั้น ตอนแรกเธอก็ไม่ได้กังวลเพราะมาในฐานะแม่ของลูก แต่พอมาถึงจริง ๆ กลับรู้สึกประหม่าอย่างแปลกประหลาด โซ่เองที่สังเกตเธออยู่ตลอดเวลาก็เอ่ยปาก
"หนูไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น คนที่ผิดเป็นพี่ พี่สิต้องกลัวมี๊ทุบพี่คอหัก"
ชายหนุ่มเอ่ยติดตลกเพื่อให้เธอนั้นคลายกังวลลง เขาเองที่เป็นตัวต้นเรื่องทำไมเธอถึงต้องมากดดันแทนเขา นั่นไม่ยุติธรรมกับเธอเลยสักนิดเดียว
"ค่ะ" เธอเพียงตอบกลับสั้น ๆ เท่านั้น
"งั้นเดี๋ยวพี่อุ้มลูกให้นะ วิวปวดแขนแย่เลย"
ว่าจบเขาก็รีบเปิดประตูลงจากรถอ้อมมายังอีกฝั่งของเบาะ เพื่อช่ว
