ผ่านไปหลายเดือนแล้วที่เขานั้นทำหน้าที่พ่อของลูกเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เธอเองจากที่แอบแขวะเขาและด่าทอบ้างบางช่วงก็เบาลง ใช่ว่าเธอใจดีกับเขาที่ไหน แต่เธอนั้นขี้เกียจต่างหาก เพราะต่อให้เธอจะทำอย่างไรเขาก็ยังคงยิ้มร่า ยอมรับชะตากรรมในทุกวันได้เป็นอย่างดี
เขาดูใจเย็นมากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า ความเย็นชาและห่างเหินแบบที่เธอเคยเจอหายไปจนหมดแล้ว ตอนนี้เขาเหมือนเป็นคนใหม่เลยก็ว่าได้ แต่จะให้เธอเชื่อเขาทั้งหมดก็คงจะเป็นไปไม่ได้อยู่ดี บาดแผลใหญ่ที่เขาสร้างไว้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสหายไปได้สักแค่ไหน
"วิวลงชื่ออันนี้หน่อยสิครับ"
หลังจากที่เรียนเสร็จแล้วเธอก็กำลังจะเตรียมตัวกลับ ซึ่งก็กลับพร้อมเขานั่นแหละ ทุกวันนี้เขาอาสาเป็นคนขับรถเป็นคนหาเงิน และเป็นคนรับใช้ร่วมด้วย เขาทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจและไม่เคยอิดออดเลยสักครั้ง
"ลงอะไร?" เธอพูดกับเขาก็จริงแต่มือก็ยังคงเก็บของเข้ากระเป๋า
"ครูอาสาให้เด็กบนดอยไงค
