"วิวครับพี่มีอะไรจะให้"
หลังจากที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้หน้าร้านในช่วงเวลาบ่ายโมง ลูกค้าในร้านลุกออกไปจนหมด เหลือเพียงเจ้าของร้านสองคนอย่างเธอและรถเมย์แต่รถเมย์นั้นนั่งอยู่ด้านในร้าน คนเดียวที่ออกมาสูดอากาศด้านนอกร้านที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ประดับน้อยใหญ่มีเพียงเธอ และก็ต้องถูกรบกวนด้วยเสียงอันคุ้นหูซึ่งก็เป็นเขานั่นเอง
"มีอะไร?" เธอตอบเขาทั้งที่ไม่ยอมสบตาและหันไปมองต้นตอเสียงเลยสักนิด
"หันมาดูนี่หน่อยสิ"
"ไม่เอา ว่างนักก็ไปไกล ๆ ไป ไม่มีการมีงานทำหรือไง" คนตัวเล็กติดจะหงุดหงิด เธอมีเรื่องในใจให้คิดตั้งเยอะแยะ ไม่มีเวลามาสนใจคนไร้สาระแบบเขาหรอกนะ
"งานพี่ก็มี แต่พี่สอนเสร็จแล้วเหลือแค่ไปรับลูก อะ อันนี้พี่ให้หนู"
"อะไรอีก?" เธอทนความเซ้าซี้น่ารำคาญของเขาไม่ไหวจึงยอมหันไปมองเขา พอเห็นกระดาษสีขาวในมือเขาเธอก็ยิ่งงงและหงุดหงิดมากกว่าเดิม
"นี่อะไร?"
"บิลค่าเทอมหนูไง พี่จัดการให้หมดแล
